Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Το εβραϊκό σύμβολο των εθνικομπολσεβίκων κατσαπλιάδων

Οι πραγματικές καταβολές του μπολσεβίκικου συμβόλου "Ξίφος και Σφυρί" που καμία σχέση ποτέ δεν είχε με τον Ε/Σ.                                                                                                                    
Στα αριστερά κάτω απο την φωτογραφία του Rudolf Engelhofer στενού συνεργάτη των Εβραίων Liebknecht και Luxemburg, το σύμβολο της "Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας". Η σύλληψη του Α. Χίτλερ ήταν απο τις πρώτες διαταγές του Engelhofer καθώς και η προσπάθεια αφοπλισμού με την απειλή τουφεκισμού όσων αντιδρούσαν στην προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας από το ξενόφερτο προδοτικό κίνημα του.                                                                                                                                                                                                     
Τρισμέγιστος                                                                                                                           The Stormtrooper                                                                      

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Οι δρόμοι του Αδόλφου Χίτλερ - The Reichsautobahn - Ομορφιά και Αρμονία

                                       





                                                                                                               
                                                   
                                                   
                                                                                
                                                                                                            
                                                                                                            


 πηγή: "Neues Europa" 


                             The Stormtrooper                             

Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

28 χρόνια από τον θάνατο του Ρούντολφ Ες


Πριν από 28 χρόνια, το απόγευμα της 17ης Αυγούστου του 1987, ο Ρούντολφ Ες βρέθηκε νεκρός στο κελί του στις φυλακές τού Σπαντάου στο Βερολίνο, όπου εκρατείτο από τον Ιούλιο του 1947. Συνολικά, όμως, ήταν κρατούμενος για 46 έτη, από το 1941, όταν συνελήφθη από τους Βρετανούς, αφού είχε, ήδη, πετάξει στη Σκωτία σε μία "αποστολή για την ειρήνη", όπως είναι γνωστό. 


Πέθανε σε ηλικία 93 ετών και είναι χαρακτηριστικό ότι στη φυλακή αυτή ήταν ο μοναδικός κρατούμενος από το 1966, λόγος για τον οποίο χαρακτηρίστηκε "ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο".

Συνέχεια εδώ

The Stormtrooper

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

Η προδοσία έχει όνομα: Μαρξισμός!


 


Του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος, το φαινόμενο του μαρξισμού πρέπει να θεωρείται συνώνυμο της προδοσίας. Σε κάθε εποχή εμφανίζεται ο μαρξισμός με τα παράγωγά του, προκειμένου να υπονομεύσει την εθνική ανεξαρτησία και να διαφθείρει τον κοινωνικό ιστό.


Κατ' αυτόν τον τρόπο θα τον δούμε επαναστάτη προλετάριο το 1905, να προσπαθεί γυρνώντας τα αιματοβαμμένα χωριά της Ελλάδος να διαφθείρει την κοινωνική συνοχή, μπολσεβίκο το 1920, να προσπαθεί να εξαπλώσει τη ρωσοεβραϊκή πανούκλα στην Ελλάδα και αργότερα να κλείνει το μάτι στον Κεμάλ, συμμορίτη το 1945 να προσκυνά τον Στάλιν. Μεταμορφώνεται σε σοσιαλδημοκράτη το 1960 και χτίζει ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο, σε αναρχικό το 1980 να αρνείται πατρίδα και θρησκεία και αριστερό της προόδου το 2015 να καταστρέφει τη χώρα με κάθε τρόπο. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των προδοτών, ο μαρξισμός.




Για να κατανοήσουμε καλύτερα το μέγεθος της προδοσίας θα ανατρέξουμε στις αρχικές πηγές. Σε αυτό θα μας βοηθήσει το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη με τίτλο Κ. Μαρξ - Φρ. Ένγκελς, Η Τουρκία, η Ελλάδα και το Aνατολικό Zήτημα. Θα διαπιστώσουμε τι πίστευαν οι αρχιτέκτονες του μαρξισμού, Μαρξ και Ένγκελς, μέσα απ' τα γραπτά τους για τους Έλληνες, την Ελληνική Επανάσταση και τον Οθωμανικό ζυγό που κάλυπτε ένα μέρος της Ευρώπης.


Σε ένα άρθρο για την Νew York Daily Tribune o Ένγκελς γράφει υπέρ της διατήρησης της τουρκικής ανεξαρτησίας και της μη διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα οποία θεωρεί ζήτημα υψίστης σημασίας (σελ. 111), ενώ ο Μαρξ σε μια επιστολή του στον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη πολιτικό W. Liebknecht γράφει ότι υποστηρίζει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο τους Τούρκους (σελ. 440).

Σε μια επιστολή του Ενγκελς προς τον Μπέμπελ, μετέπειτα πρόεδρο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας, θεωρεί τους Έλληνες "νανοφυλή και συντρίμμια πρώην έθνους" (σελ. 454), ενώ σε ένα άρθρο για την Νew York Daily Tribune υποστηρίζει ότι οι Έλληνες είναι σλαβικής καταγωγής (σελ. 98).
O Μαρξ μάς πληροφορεί για λογαριασμό της Νew York Daily Tribune ότι η καθοριστικής σημασίας Ναυμαχία του Ναβαρίνου ήταν μια δόλια ενέργεια των Άγγλων (σελ. 151,152). Επίσης, θα ταχθεί με τον χειρότερο τρόπο και κατά της Κρητικής Επανάστασης (σελ. 423,424).





Παραμένοντας πιστοί στον αντιμαρξιστικό Αγώνα του Ηγέτη και μεγάλου οραματιστή της Νέας Ευρώπης, Αδόλφου Χίτλερ, και εν αντιθέσει με τον μαρξιστικό συρφετό που διαβάσαμε παραπάνω παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το Mein Kampf : 
''Πρέπει ακόμη να διαφυλάξουμε σ’ όλη του την ομορφιά το Ελληνικό Ιδεώδες του πολιτισμού. Οι διαφορές ανάμεσα στους λαούς δεν πρέπει να μας εμποδίσουν να βρούμε την κοινότητα της ράτσας που τις ενώνει και τα σημεία όπου έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Ο παθιασμένος αγώνας μας πρέπει να 'χει πλατιά αντικείμενα: ένας ολόκληρος πολιτισμός αγωνίζεται για την ύπαρξή του κι αυτός ο πολιτισμός θα βαστάξει εκατομμύρια χρόνια, γιατί θ’ αγκαλιάσει και θα συνταιριάσει τον Ελληνισμό με τον Γερμανισμό''. 




                                                            
                                            The Stormtrooper                                                       

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Kαλλιτέχνες του Τρίτου Ράιχ


Franz Stassen (1869-1949)  

O Strassen έγινε μέλος του NSDAP το 1930. Δημιούργησε τέσσερα χαλιά τοίχου για τη γραμματεία του Χίτλερ (Reichskanzlei) τα οποία απεικόνιζαν σκηνές από την Έντα. Ήταν στενό μέλος του κύκλου γύρω από τον Zίγκφριντ Βάγκνερ και  ζωγράφισε κυρίως σκηνές από έργα του Βάγκνερ και μετά τον πόλεμο ζωγράφισε σκηνές του έργου του Γκαίτε, Φάoυστ. Αν και ο ίδιος καλλιτεχνικά δεν ασχολείτο με την πολιτική, το 1939 διορίστηκε καθηγητής.


Hans Adolf Bühler (1877-1951) 

Ανήκε στην οργάνωση  ''Μαχητική Ένωση για τον γερμανικό Πολιτισμό'' (Κampfbund für Deutsche Kultur) με αρχηγό τον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και σε πολλές άλλες. Υπηρέτησε τον ευγενή σκοπό της προστασίας και προαγωγής της Άριας τέχνης από διάφορα πόστα. Διετέλεσε μεταξύ άλλων διευθυντής της σχολής τέχνης της Βάδης, διευθυντής της αίθουσας τέχνης Καρλσρούης, ήταν υπεύθυνος για την πρώτη έκθεση εκφυλισμένης τέχνης και αρχισυντάκτης του εθνικοσιαλιστικού καλλιτεχνικού εντύπου ''Das Bild''. Aκόμη το 1937 του απονεμήθηκε το βραβείο Grand Prix στην διεθνή έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι, (Exposition Internationale des Arts et Techniques dans la Vie Moderne).


Heimkehr (1940)

Wilhelm Petersen (1900-1987)

Το 1938 ονομάστηκε καθηγητής των εικαστικών τεχνών από τον Αδόλφο Χίτλερ. Βετεράνος του Α' Ππ και των φράικορπς, κατά τον Β' Ππ πολέμησε στα Waffen SS και ανήκε στους εικονογράφους του από τον Χίμλερ εκδοθέντος εντύπου "SS-Leithefte". Κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις παρασημοφορήθει και τοποθετήθηκε στο προσωπικό επιτελείο του Χίμμλερ. Έργα του αγοράστηκαν από τον Γκαίρινγκ, Μπόρμαν αλλά και από τον ίδιο τον Χίτλερ για την προσωπική του συλλογή.

Για περισσότερα έργα πατήστε ΕΔΩ



Nibelungen, Rückkehr von Isenstein (1932)

Georg Sluyterman von Langeweyde (1903-1978) 

Mέλος του NSDAP και των Ταγμάτων Εφόδου και συνείσφερε καλλιτεχνικά στον προπαγανδιστικό αγώνα του κινήματος. Χαρακτηριστικό της τέχνης του είναι ότι ερμήνευε λογοτεχνικό υλικό ενώ προσέθετε παροιμίες και παραθέματα από δημοτικά τραγούδια στις δημιουργίες του. Αρχικά ασχολήθηκε με το σχέδιο και την ξυλογραφία και αργότερα με την ζωγραφική. Το 1940 ήταν ένας από τους τρεις πιο αντιπροσωπευτικούς Γερμανούς καλλιτέχνες που εκπροσώπησαν την γερμανική τέχνη στην 22η Biennale της Βενετίας (μια διεθνής έκθεση τέχνης που πραγματοποιείται και σήμερα). Το 1941 κατατάχθηκε εθελοντικά στον στρατό και στάλθηκε στο ανατολικό μέτωπο όπου συνέχισε να κάνει πολεμικά σκίτσα. Επιβίωσε τον πόλεμο έπειτα από σύντομη αιχμαλωσία

 


Wolfgang Willrich (1897-1948)

Φανατικός υπέρμαχος της εθνικοσοσιαλιστικής καλλιτεχνικής πολιτικής και πολέμιος της εκφυλισμένης τέχνης. Αρθρογραφούσε σε πολλά εθνικοσιαλιστικά έντυπα για την τέχνη. Συμμετείχε στην κατάσχεση εκφυλισμένων ''έργων'' στην αίθουσα τέχνης του Αμβούργου το 1937. Ήταν ανθυπολοχαγός στα SS και στον πόλεμο υπηρέτησε σε λόχο προπαγάνδας (propaganda kompanie).

για περισσότερα έργα πατήστε ΕΔΩ 


Familienbildnis (1938)

The Stormtrooper 

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

Ομιλία του Λούις Ρέι Μπημ



Ο Λούις Ρέι Μπημ (Louis Ray Beam) είναι Αμερικανός ακτιβιστής του Λευκού Εθνικισμού, βετεράνος του Βιετνάμ, ο οποίος έχει αναπτύξει τη στρατηγική της «Ακέφαλης Αντίστασης».       

 
Εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης  

                    
               
Άγαλμα πολιτοφύλακα της Αμερικανικής Επανάστασης                                                                                                                                                                                                                                          
          


The Stormtrooper

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Το Αρχέτυπο του Βόταν



Ο Καρλ Γιουνγκ στο βιβλίο του «Το αρχέτυπο του ολοκληρωτισμού» (Εκδόσεις Σπαγειρία) αναφέρεται σε έναν παλιό θεό που επιστρέφει στη γη. 
Η δύναμη του θεού εμφανίζεται στον στρατιωτικό βηματισμό των νέων της Χιτλερικής Νεολαίας και στη μεγαλειώδη αγάπη του γερμανικού λαού προς τον Χίτλερ. Το αρχέτυπο του Βόταν  ξύπνησε μετά από χιλιάδες έτη και η καρδιά του χτυπά στον ηγέτη της. 

Ο αρχέγονος θεός Βόταν που σύμφωνα με το μυστικιστικό τραγούδι «Runatals thattr Odhins» κρεμάστηκε 9 μέρες και 9 νύκτες στο Δένδρο του Κόσμου (Yggdrasill) για να αποκτήσει την αληθινή γνώση και τη μυστική  σοφία των ρούνων. Το ποίημα αυτό το αποκρυπτογράφησε ο Guido von List ύστερα από μια σοβαρή ασθένεια που είχε με τα μάτια του (Εκδόσεις ΘΟΥΛΗGuido von List, Το μυστικό των Ρούνων   

       
 


Ο Γιουνγκ αναγνώρισε στα γεγονότα την έλευσή του. Γράφει στο βιβλίο του: 
«Στο Κράτος χωρίς χώρο, (Reich Ohne Raum) που πρωτοεμφανίστηκε το 1919,  ο Bruno Goetz είδε το μυστικό των γερμανικών γεγονότων του μέλλοντος σε ένα πολύ παράξενο όραμα. 


Ποτέ δεν ξέχασα αυτό το μικρό βιβλίο, γιατί μου έκανε τότε εντύπωση μιας πρόγνωσης του γερμανικού καιρού. Προβλέπει τη σύγκρουση ανάμεσα στον τομέα των ιδεών και στον τομέα της ζωής. Απεικονίζει τη διπλή φύση του θεού της καταιγίδας και του κρυφού διαλογισμού. Ο Martin Ninck κυκλοφόρησε ένα μονόγραφο αφιερωμένο στον Βόταν που πλουτίζει τις γνώσεις για τον χαρακτήρα αυτού του θεού. Τον περιγράφει σε δέκα κεφάλαια, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, τον Μπερσέγκερ, τον θεό της καταιγίδας, τον πλάνητα, τον πολεμιστή, τον θεό της Επιθυμίας και του Έρωτα τον κύριο των Νεκρών  και τον πεθαμένων πολεμιστών, τον κάτοχο της κρυφής γνώσης, τον μάγο και τον θεό των ποιητών. Ούτε οι Βαλκυρίες, ούτε οι φούλγκιες, έχουν λησμονηθεί  γιατί ανήκουν στο μυθικό περιβάλλον και στη μοιραία σημασία του Βόταν.»      

Jakob Wilhelm Hauer

Ο Jakob Wilhelm Hauer ένας ιεραπόστολος της προτεσταντικής εκκλησιάς και αργότερα καθηγητής της Σανσκριτικής στο πανεπιστήμιο του Τούμπιγκεν, ίδρυσε το 1934 τη «Γερμανική κίνηση της πίστης». 

Μια Γερμανική πίστη βασισμένα στα γερμανικά και σκανδιναβικά γραπτά και στις παραδόσεις. Τα μέλη της πίστευαν σε αρχέγονες παραδόσεις και δέχονταν έναν θετικό χριστιανισμό. «H κίνηση της Γερμανικής πίστης είχε σκοπό της, τη θρησκευτική αναγέννηση του έθνους από τις κληρονομικές ρίζες της Γερμανικής Φυλής.» 


Deutscher Glaube τεύχος Νοεμβρίου του 1934      
                         
Η κίνηση του Χίτλερ ξεσήκωσε ολόκληρη τη Γερμανία και την Ευρώπη. Ξύπνησε τη φυλετική ψυχή των Αρίων, ξύπνησε τον θεό Βόταν.

Άγγελος Κωνσταντίνου

The Stormtrooper

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Για την προδοσία του Στράσσερ

                                                                                                           



Για την προδοσία του Στράσσερ και τη συνεργασία-συνωμοσία του με τον καθεστωτικό δεξιό Σλάιχερ, βασική πηγή αποτελεί το ημερολόγιο του Γκαίμπελς (βλ. περισσότερα εδώ). Η αξιοπιστία της πηγής αυτής ως προς τα πραγματικά γεγονότα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η υποκειμενική προσέγγιση στα πραγματικά γεγονότα (οι έντονες αντιδράσεις του Γκαίμπελς, εν προκειμένω) δεν μειώνουν την αξιοπιστία της καταγραφής των γεγονότων αυτών. Η σχέση του Στράσσερ με τον Σλάιχερ είναι το γεγονός εκείνο το οποίο καταγράφει ο Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ψευδές, εκτός αν ο Γκαίμπελς το 1932 και ένα βήμα πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τους Εθνικοσοσιαλιστές, θα καθόταν να γράψει ψέμματα για τον Στράσσερ… Επίσης, το γεγονός ότι εφημερίδες εβραϊκής ιδιοκτησίας αναφέρθηκαν θετικά στον Στράσσερ μετά την εκδίωξή του σημαίνει πολλά...



    Παρακάτω παραθέτουμε, αυτούσια, αποσπάσματα από διάφορα βιβλία σχετικά με την προδοσία του Στράσσερ. Κάποιοι από τους συγγραφείς είναι γνωστοί αντιχιτλερικοί, οι οποίοι δεν διστάζουν να αναπαραγάγουν ψεύδη για τον Χίτλερ. Δεν θα δίσταζαν να αναφερθούν κολακευτικά στον Στράσσερ, αν η προδοσία του δεν ήταν ένα γεγονός πασίγνωστο και πλήρως αποδεδειγμένο, ώστε η όποια αμφισβήτησή του θα τους εξέθετε και θα τους καθιστούσε απολύτως και ολοφάνερα αναξιόπιστους.                                                                                                                                            


Βαϊμάρη, η ανάπηρη δημοκρατία 1918-1933, Heinrich A. Winkler, εκδ. Πόλις, 2013 


Σελ. 306: «Ο Σλάιχερ θεωρούσε ότι ελλείψει μιας συμφωνίας με το σύνολο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, έστω και με τη μορφή μιας “ανακωχής”, δεν υπήρχε άλλη λύση από τη σύναψη συμφωνίας μόνο με εκείνη την τάση των Εθνικοσοσιαλιστών την οποία, όπως πίστευε, καθοδηγούσε ο Strasser. Σε περίπτωση που ο Strasser αποφάσιζε να κινηθεί μόνος του και οδηγούσε ένα σημαντικό μέρος των Εθνικοσοσιαλιστών στο κυβερνητικό στρατόπεδο, θα ανοίγονταν εντελώς νέες προοπτικές και η εσωτερική πολιτική θα άλλαζε…»



Σελ. 312: «Στις 9 Δεκεμβρίου η εφημερίδα Tägliche Rundschau (η οποία, όπως αναφέρεται στο ίδιο βιβλίο, στη σελίδα 305, από τον Αύγουστο του 1932 με χρηματοδότηση του Υπουργείου Άμυνας είχε περάσει στα χέρια του Κύκλου Tat  και του Hans Zehrer, και εθεωρείτο φερέφωνο του Σλάιχερ) δημοσίευσε μια ανακοίνωση που προκάλεσε αίσθηση: ο Gregor Strasser παραιτείτο από όλες τις κομματικές του θέσεις. Ο οργανωτικός υπεύθυνος  του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, στον οποίο πριν από πέντε ημέρες ο Σλάιχερ είχε προτείνει τη θέση του Αντικαγκελαρίου, στην ουσία εναντιωνόταν στην άρνηση του Χίτλερ να στηρίξει με ψήφο ανοχής τον Σλάιχερ».



Σελ. 313: «“Η ανταρσία απέτυχε”, σημείωσε ο Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του. “Ο  Strasser απομονώθηκε. Είναι νεκρός!” Ο Σλάιχερ είχε διαφορετική άποψη επί του θέματος και συνέχιζε να επενδύει στον Strasser».



Σελ. 320: «Ο Χίτλερ σε μια συνεδρίαση των γκαουλάιτερ, στις 16 Ιανουαρίου στη Βαϊμάρη, έκλεισε μια για πάντα τους λογαριασμούς του με τον πρώην οργανωτικό υπεύθυνο του κόμματος: ο Strasser δεν είχε πια κανέναν υποστηρικτή και η κυριαρχία του Χίτλερ στο εσωτερικό του κόμματος ήταν πλέον αδιαφιλονίκητη».                                                                                                                                                                                      


Εθνικοσοσιαλισμός - κίνημα, κόμμα κράτος, Κώστας Λαναράς, εκδόσεις Εντός, 2004



Σελ. 154: «Ο Schleicher επεδίωξε να προσελκύσει τον Gregor Strasser, με την ελπίδα ότι ο τελευταίος θα παρέσυρε μαζί του και ένα σοβαρό τμήμα της κοινοβουλευτικής δύναμης του NSDAP. Παρά τις ισχνές, οπωσδήποτε, πιθανότητες επιτυχίας, ο Hindenburg αποδέχτηκε το σχέδιο του Schleicher, διορίζοντάς τον στη θέση του Καγκελαρίου, στις 3 Δεκεμβρίου 1932. Ο Strasser με τη σειρά του, συμφώνησε με τις προτάσεις του Schleicher, για να σπεύσει, στη συνέχεια, να τις υποβάλει στον Χίτλερ, ο οποίος, ωστόσο, αρνήθηκε κατηγορηματικά».                                                                                                                                                                                                



Αδόλφος Χίτλερ και Εθνικοσοσιαλισμός, Νίκος Βεργίδης, Εκδόσεις Αρκαδία  



Σελ. 126: «Ο Χίτλερ συσκέφθηκε την ίδια μέρα στο ξενοδοχείο Κάιζερχοφ με τους κυριότερους συνεργάτες του. Οι Γκαίμπελς-Ραιμ τάχτηκαν αναφανδόν υπέρ της απόρριψης της πρότασης. Μια αποδοχή της θα έμπλεκε το κόμμα στον δύσοσμο λαβύρινθο των συνωμοσιών.[…] Μόνο ο Γκρέγκορ Στράσσερ διαφώνησε. Αυτός ήταν της άποψης πως το κίνημα έπρεπε να αρπάξει την ευκαιρία. Η στάση του επιβεβαιώνει τις εντοπίσεις μας, σχετικά με το ρόλο του στο κόμμα. Οι άκρατες φιλοδοξίες του τον είχαν κάνει υποχείριο των “αριστοκρατικών” κύκλων. Ήταν ο άνθρωπός τους στο κόμμα. Ήδη όμως πλησίαζε η ώρα της αλήθειας γι’ αυτόν». 



Σελ. 137: «Ο Χίτλερ κατηγορεί τον Στράσσερ σαν όργανο της ολιγαρχίας. Τη γνώμη του επικροτούν κι όλα τα στελέχη του κόμματος. Ο Στράσσερ νικιέται κατά κράτος. Αναγκάζεται να παραιτηθεί από όλα του τα αξιώματα στο κόμμα. Ταυτόχρονα διαπράττει και την τελευταία του προδοσία. Δίνει όλη την ιστορία της παραίτησής του στον Τύπο. Η ψυχρή επιστημονική ανάλυση των πραγμάτων μάς πείθει, πέραν κάθε αμφιβολίας. Η κρίση την οποία προκαλεί ο Στράσσερ, εντάσσεται στα πλαίσια της ολιγαρχικής συνωμοσίας που στοχεύει στην φθορά του NSDAP».                                                                                                                                    




Η Έλευση του Γ΄ Ράιχ, Ρίτσαρντ Έβανς, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2013


Σελ. 302: «ο Σλάιχερ προσπαθώντας να πιέσει τον Χίτλερ να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, ξεκίνησε ξεχωριστές διαπραγματεύσεις με τον Στράσερ για μια ενδεχόμενη κυβερνητική θέση».                                                                                                                                                                                                 


Γκαίρινγκ, Ντέιβιντ Ίρβινγκ, εκδ. Γκοβόστη, 2009




Σελ. 140:  «Τελικά ο Strasser πέθανε την ίδια ημέρα με τον Schleicher και με τον ίδιο τρόπο. "Ένα κίνημα σαν το δικό μας", έγραψε εκείνη τη χρονιά ο Γκαίρινγκ, "μπορεί να συγχωρήσει πολλά, όχι όμως την προδοσία προς έναν ηγέτη"».                                                                                                                                                                                                                         



Η άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κωτούλας, έκδοση του περιοδικού «Ιστορικά Θέματα», 2005


Σελ. 70:  «Στο εσωτερικό του NSDAP μια κρίση που υποκίνησαν ορισμένα μέρη υπό τον Γκρέγκορ Στράσσερ, με εξωτερική προτροπή κρατικών κύκλων, σύντομα ατόνησε, όταν διαγράφτηκαν με συνοπτικές διαδικασίες».                                                                                                                                                 


Ο άγνωστος Χίτλερ, Δημοσθένης Κούκουνας, εκδ. Μέτρον


Σελ. 122:  «Νέος καγκελάριος γίνεται ο Σλάιχερ, που μέσω του Στράσερ, επιχειρεί να πείσει 60 ναζί βουλευτές να αποστατήσουν».                                                                                                                                                                                                    


Χίτλερ 1889-1936 -  Ύβρις, Ian Kershow, Εκδόσεις SCRIPTA, 2005



Σελ. 442: «Ο Schleicher με την έγκριση του Hindenburg είχε συναντήσει τον Χίτλερ στις 23 Νοεμβρίου. Παρά την επιθυμία του Προέδρου, προσπαθούσε να διερευνήσει κατά πόσον ο Χίτλερ θα στήριζε μια κυβέρνηση υπό τον Schleicher. Ο Χίτλερ ήταν ανένδοτος. […]  Εν τω μεταξύ, ο Schleicher επιβεβαίωνε ότι οι πόρτες παρέμεναν ανοιχτές για τον  Gregor Strasser, ο οποίος δεν είχε παίξει κανένα ρόλο στην υπόθεση της αλληλογραφίας μεταξύ του Χίτλερ και του γραφείου του Hindenburg, και υποτίθεται ότι ήταν έτοιμος "να προβεί ο ίδιος προσωπικά στη ρήξη" αν δεν έβγαινε τίποτε από τις συζητήσεις με τον Χίτλερ. 

Ο Schleicher έβαλε αυτή την πιθανότητα στο παιχνίδι κατά τη διάρκεια των συζητήσεων μεταξύ του ιδίου, του Papen και του Hindenburg το απόγευμα της 1ης Δεκεμβρίου. Στον Strasser και σε έναν ή δύο  από τους υποστηρικτές του θα προσφέρονταν θέσεις στην κυβέρνηση. Θα μπορούσαν να πάρουν με το μέρος τους περίπου εξήντα βουλευτές των Ναζί. Ο Schleicher ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζε την υποστήριξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων, του SPD (σοσιαλδημοκράτες) και των αστικών κομμάτων για μια δέσμη οικονομικών μεταρρυθμίσεων και για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. […] Ο Hindenburg διόρισε τον Schleicher καγκελάριο του Ράιχ». 


Σελ. 444-447: «Ο Strasser το 1932 είχε δημιουργήσει καλές επαφές με κάποιους από τους σημαντικούς βιομήχανους του Ruhr, και επωφελούνταν από τις οικονομικές τους επιχορηγήσεις. [..] Επιχειρηματίες αντιμετώπιζαν τον Χίτλερ ως αμετακίνητο εμπόδιο για μια συντηρητική κυβέρνηση της Δεξιάς και άρχισαν να βλέπουν τον Strasser ως έναν πιο υπεύθυνο και δημιουργικό πολιτικό ο οποίος θα μπορούσε να προσφέρει μαζική ναζιστική υποστήριξη σε μια συντηρητική κυβέρνηση. Πράγματι εκείνο το διάστημα ο Strasser επηρεαζόταν όλο και περισσότερο από τις νεοσυντηρητικές ιδέες της ομάδας Tat του Hans Zehrer και συνηγορούσε στην ιδέα ενός ευρύτερου μετώπου της Δεξιάς. […]

Επιπλέον, ήταν ανελέητος και δεν έβλεπε μπροστά του τίποτε άλλο από τον δρόμο για την εξουσία. […] Τα μέλη του Κύκλου Tat σύστησαν τον Strasser στον στρατηγό Schleicher το καλοκαίρι του 1932. Ο Schleicher ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την περίπτωση που ο Gregor Strasser θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε τα συνδικάτα να στηρίξουν μια “εθνική”  ─δηλαδή απολυταρχική─ κυβέρνηση. Αυτό ήταν κάτι που ευνοούσε ο “Κύκλος Tat”. […]
Στις 31 Αυγούστου, ο Goebbels είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του: “Για πρώτη φορά μιλάει [ο Χίτλερ] ανοιχτά γι’ αυτά που κάνει η κλίκα του Strasser στο κόμμα. Και εδώ, είχε κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, αν και δεν έλεγε τίποτε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έβλεπε κιόλας”.  […] Ο Goebbels γράφει γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου: “Θα ήταν ευλογία, αν τελικά το κρυφό σαμποτάζ [του Strasser] ερχόταν στην επιφάνεια, έτσι ώστε ο Φύρερ να μπορέσει να δράσει εναντίον του”. […]
Σε μια συνάντηση που κρατήθηκε μυστική, στο Βερολίνο στις 3 Δεκεμβρίου, ο Schleicher πρόσφερε στον Strasser τις θέσεις του αντικαγκελαρίου και του πρωθυπουργού της Πρωσίας. […] Μετά τη συγκέντρωση της 5ης Δεκεμβρίου, ο Strasser θα πρέπει να κατάλαβε ότι οι πιθανότητες να ηγηθεί μιας ανταρσίας ενάντια στον Χίτλερ ήσαν μηδαμινές. […]»



Σελ. 449-450: «Ο Strasser έγινε ο υπ’ αριθμόν ένα προδότης του κινήματος. Ο Χίτλερ μίλησε στους γκαουλάιτερ, στους περιφερειακούς επιθεωρητές και στους βουλευτές του Ράιχσταγκ. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Völkischer Beobachter, όλοι όσοι παρευρίσκονταν αισθάνθηκαν την ανάγκη να εκδηλώσει καθένας προσωπικά την αφοσίωσή του, ανταλλάσσοντας χειραψία με τον Χίτλερ. “Ο Strasser απομονώθηκε. Είναι πια νεκρός”, σημείωνε ο Goebbels θριαμβολογώντας.  […] “Οι μετοχές του δεν αξίζουν πια τίποτε. Μια μικρή παράσταση πάνω στη σκηνή. Τώρα ξαναβυθίστηκε στο τέλμα, από όπου και προερχόταν”, ήταν το σχόλιο  ─με εξωραϊσμένο ύφος─ του Goebbels για την αποπομπή του Gregor Strasser, στο ημερολόγιό του. Ο Strasser τώρα είχε αποσυρθεί ολοκληρωτικά από κάθε πολιτική δραστηριότητα και από κάθε δημόσια εμφάνιση. […] Στις αρχές του 1934 έκανε αίτηση […] να του δοθεί το τιμητικό σήμα του NSDAP, ως επιβράβευση για το γεγονός ότι ήταν μέλος του κόμματος από την επανίδρυση του κόμματος στις 25 Φεβρουαρίου του 1925. Ούτε αυτό, ούτε ένα γράμμα που έστειλε παραπονούμενος στον Rudolf Heß στις 18 Ιουνίου του 1934, τονίζοντας τις επί μεγάλο διάστημα υπηρεσίες που πρόσφερε και τη συνεχιζόμενη αφοσίωσή του στο κόμμα, μπόρεσαν να σώσουν το τομάρι του. Ο Χίτλερ δεν συγχωρούσε εκείνους που αισθανόταν ότι τον πρόδωσαν».                                                                                                                      



Και τέλος, η Σίτσα Καραϊσκάκη, το 1934 στο βιβλίο της Das Dritte Reich durch meine Brille (Tο Γ΄ Ράιχ μέσα απ’ τα γυαλιά μου, υπό έκδοση Θούλη 9/2015), στη σελίδα 169 γράφει για αυτούς που είχαν εκτελεστεί, λίγο καιρό πριν, τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών: 

«Γι’ αυτόν τον λόγο, η προσπάθεια για απόκτηση κύρους, το ολοφάνερο κυνήγι της δημοτικότητας από την ηγετική κλίκα των SA γύρω από τον Röhm, το μυρίστηκε καλά ο λαός ήδη πριν από την σύλληψή του από τον Χίτλερ. Γι’ αυτό δεν έδειξε ίχνος κατανόησης για τις ατομιστικές φιλοδοξίες μερικών ανδρών, τους οποίους η ηγετική τους θέση τούς έκανε εγωιστές, και κανένας από τον λαό δεν υπερασπίστηκε την αυθάδειά τους».                                                                                                                                   
 πηγή ristorante-verona.blogspot.gr                                               

 The Stormtrooper