Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Μιγκέλ Σερράνο, Ο Υιός του Χήρου





Συγγραφέας: Miguel SerranoΜιγκέλ Σερράνο
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση από τα ισπανικά: Ευάγγελος Ανδρούλης
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 71
Έτος έκδοσης: 2018
ISBN: 978-618-5317-04-1

''Ο Υιός του Χήρου'' είναι ένα από τα τελευταία έργα του Μ. Σερράνο, γράφτηκε το 2002 και εκδόθηκε το 2003. Πρόκειται για ένα βαθιά φιλοσοφικό, μεταφυσικό και αποκαλυπτικό έργο, γεμάτο πλούσια νοήματα και συμβολισμούς. Εξετάζει, συνοπτικά αλλά περιεκτικά, θέματα που και σε άλλα βιβλία του έχει πραγματευθεί ο συγγραφέας, όπως την πλαστογράφηση της άριας παράδοσης από ξένα δόγματα και ξένες φυλές, ή την πορεία και τον αγώνα του ανθρώπου «σε αυτή τη γη», για την Ολοκλήρωση, την ανάκτηση της χαμένης θειότητάς του, την «επιστροφή στη χαμένη πατρίδα». «Γιατί οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ. Και επειδή οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ (διότι το Αρχέτυπο είναι ένα και αδιαίρετο), αλλά αναγεννώνται και επανενσαρκώνονται, θα επιστρέψουν με διαφορετική εμφάνιση, για να επαναλάβουν την ιστορία τους, εκεί που οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες θρησκείες από τα βάθη του Συλλογικού Ασυνειδήτου».

Συγχρόνως, ο Σερράνο αποκαλύπτει το σχέδιο αντικατάστασης της παλιάς, δισχιλιετιούς, ενοχής των «γκόιμ» για τον θάνατο ενός Θεού από μια νέα ενοχή που θα την επιβάλει μια νέα θρησκεία, την ενοχή απέναντι στον «εκλεκτό λαό του θεού», «προφητεία» η οποία επαληθεύεται διαρκώς από τότε που γράφτηκε το βιβλίο.



The Stormtrooper

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

Η ανάσταση του Μεγάλου Μύθου!


Όταν οι καρδιές λυγίζουν και οι ψυχές των ανθρώπων βρίσκονται σε απόγνωση, οι σπουδαίοι γκρεμιστές της δυστυχίας και της αμφιβολίας, του ονείδους και της μιζέριας, της πνευματικής σκλαβιάς και της σωματικής κατάπτωσης, τους γνέφουν από το λυκόφως του παρελθόντος και τείνουν τα άχρονα χέρια τους στους λιπόψυχους θνητούς.  Αλίμονο στον λαό που ντροπιάζεται, αρνούμενος να τα γραπώσει!   





















Θα έρθει η ώρα που ο άνθρωπος θα υποκλιθεί ξανά μπροστά σε ένα ανώτερο θεό!




The Stormtrooper

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ, ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ



ΠΕΡΑΣΑΝ ΠΛΕΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 75 ΕΤΗ, ΚΑΙΡΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Του Παν. Μαρίνη

Λαμπροί οι εορτασμοί της σφαγής των Καλαβρύτων, όμως με ανηθικότητα μεγάλη και με θράσος μυρίων πιθήκων στους πανηγυρικούς και στα χρονικά όλοι παρασιωπούν τα προηγηθέντα, ΔΕΝ ομιλούν διά την κανιβαλικήν ΣΦΑΓΗΝ ΣΤΟ ΜΑΖΗ των αιχμαλώτων, γιά να μην θίξουν τους πραγματικούς ενόχους της τραγωδίας των Καλαβρύτων που είναι 1) το ΚΚΕ που απεφάσισε την ΣΦΑΓΗΝ ΣΤΟ ΜΑΖΗ, 2) το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που την εξετέλεσε, 3) Οι Άγγλοι Αξιωματικοί σύνδεσμοι που την ενέκριναν, την επέτρεψαν και παρίσταντο στην ΣΦΑΓΗΝ ΣΤΟ ΜΑΖΗ και 4) οι κάτοικοι των Καλαβρύτων που επέτρεψαν την δολοφονίαν των έξι τραυματιών Γερμανών που ενοσηλεύοντο στο Νοσοκομείον των Καλαβρύτων και ο Καλαβρυτινός ιατρός Παυλόπουλος που τούς εδολοφόνησε!
----
Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΜΑΖΗ ήτο κάτι κανιβαλικόν και με κάθε μέτρον εξοργιστικόν, σκεφθείτε τί θα εγίνετο εάν αντί του Γερμανικού στρατού ήτο εκεί ο Σοβιετικός στρατός ή ο στρατός του Ντε Γκωλ, θάχαν κάψει και θάχαν ανασκολοπίση ολόκληρη την Ελλάδα, όχι μόνον την Πελοπόννησον! ΟΜΩΣ, ο Γερμανός Διοικητής διετήρησε την ψυχραιμία του, ΑΛΛΑ η δολοφονία των έξι τραυματιών εντός των ιδίων των Καλαβρύτων από τους Καλαβρυτινούς ξεχείλισε το ποτήρι!
----
Να τα λέμε όλα και να τα τονίζουμε στα παιδιά τού σχολείου που παρακολουθούν με εορταστική ενδυμασία: «Παιδιά αυτός είναι ο τρόπος που εμείς οι Ελληνες μεταχειριζόμεθα τους αιχμαλώτους, να τον μάθετε, μάς τον δίδαξε η ένδοξή μας Εθνική Αντίσταση»!


ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1943, Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΜΑΖΙ ΚΑΙ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Είπαμε ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ προέβαινε εις διαφόρους πράξεις με σκοπόν να προκαλή την οργήν των Γερμανών! Ιδού, διά παράδειγμα, τα γεγονότα των Καλαβρύτων του Οκτωβρίου 1943.
Τα διατρέξαντα (Σφαγή των Καλαβρύτων - Βικιπαίδεια): Η ανταρτική δραστηριότητα του ΕΛΑΣ στην περιοχή των Καλαβρύτων απειλούσε τη σιδηροδρομική και οδική επικοινωνία της Πάτρας με την Κόρινθο και την Τρίπολη. Ως επιχείρηση αναγνώρισης διετάχθη ένα απόσπασμα από  το  5/749  Jager Regiment με επικεφαλής τον λοχαγό Χανς Σόμπερ, αποτελούμενο από 97 άνδρες,   να διερευνήσει την κατάσταση στην περιοχή γύρω από τα Καλάβρυτα. Η   επιχείρηση του λόχου Σόμπερ θα διαρκούσε 2 ημέρες, κατά το Σαββατοκύριακο   της 16ης-17ης Οκτωβρίου 1943. Ωστόσο το κεντρικό αρχηγείο Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ ήξερε ήδη από κατασκόπους του, για την αναγνωριστική επιχείρηση των Γερμανών. Έτσι έδωσε εντολή σε σώμα 200 ανταρτών να περιμένει τους   Γερμανούς στην Κερπινή. Την 16ην Οκτωβρίου, οι Γερμανοί βάδιζαν αμέριμνοι,   μετά από κοπιαστική πορεία όλη την  ημέρα,  στο  μονοπάτι  από  τους  Ρωγούς προς την Κερπινή, με σκοπό να κατασκηνώσουν το βράδυ στο χωριό. Στις 16:45, δέχτηκαν αιφνιδιαστικά επίθεση από όλες τις πλευρές και  κατέφυγαν  σε  ένα ύψωμα όπου παρέμειναν όλο το βράδυ, αποκρούοντας διαδοχικές επιθέσεις των ανταρτών. Εν τω μεταξύ οι αντάρτες είχαν ενισχυθεί και από πλέον 200 άνδρες   του εφεδρικού ΕΛΑΣ καθώς και αγρότες από τα γύρω χωριά. Ευρισκόμενος σε   δεινή θέση και μη μπορώντας λόγω έλλειψης ασυρμάτου να επικοινωνήσει με το αρχηγείο του, ο Σόμπερ αποφάσισε να επιχειρήσει διάσπαση του κλοιού το ξημέρωμα, με σκοπό να φτάσει στο Αίγιο. Η προσπάθειά του τελικά απέτυχε με αποτέλεσμα ολόκληρο το απόσπασμά του να αιχμαλωτιστεί, εκτός από 10 στρατιώτες που κατάφεραν να διαφύγουν σε κοντινή χαράδρα. Σχετικώς με την αιχμαλωσίαν των Γερμανών, γράφει ο Κώστας Θ. Καραλής, «Η ιστορία των γεγονότων της Πελοποννήσου, 1943-1949», τόμος 1ος, σελ. 187):

Ο Γερμανός Διοικητής, ανησυχών διά την τύχην των συλληφθέντων αιχμαλώτων Γερμανών στρατιωτών, εκάλεσε πάραυτα τον Επίσκοπον Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Θεόκλητον Παναγιωτόπουλον και ηξίωσεν από αυτόν όπως επικοινωνήση με την ηγεσίαν των ανταρτών και συστήσει εις αυτούς ν' απολύσουν αμέσως τους Γερμανούς αιχμαλώτους. Ούτος δε, ως αντάλλαγμα, θα διηυκόλυνε τον επισιτισμόν της Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, οι κάτοικοι των οποίων εμαστίζοντο κατά την εποχήν εκείνην εκ της πείνης και των λοιπών στερήσεων, ετόνισε δε εις έντονον ύφος προς τον Επίσκοπον ότι, αν δεν απολυθούν οι Γερμανοί στρατιώται, θα ενεργηθούν σκληρά κατά του πληθυσμού αντίποινα. Έδωσε δε να εννοήση ο Επίσκοπος ότι και αυτό το Αίγιον διέτρεχε κίνδυνον άμεσον βομβαρδισμού, ότι θα καταστραφούν και θα πυρποληθούν πολλαί οικίαι και θα συλληφθούν πολλοί εκ των κατοίκων ως όμηροι.
Μετά το τελεσίγραφον αυτό ο Μητροπολίτης Θεόκλητος, αντιληφθείς την τραγικότητα των στιγμών και αναμετρήσας τας μεγάλας του ευθύνας και τας συνεπείας μιάς κακής διαχειρίσεως των πραγμάτων, εκάλεσεν αμέσως εις συμβούλιον όλους τους προκρίτους του Αιγίου, εις τους οποίους ανεκοίνωσε λεπτομερώς τα διατρέξαντα και τας ωμάς απειλάς του Γερμανού διοικητού, όλοι δε οι συσκεφθέντες αντελήφθησαν την σοβαρότητα των στιγμών και πάντες απεφάσισαν να καταρτίσουν μίαν επιτροπήν εξ ευϋπολήπτων προσώπων, την οποίαν να στείλουν στα βουνά προς συνάντησιν των αρχηγών των ανταρτών, διά να τους εκθέσουν τας τρομεράς συνεπείας τας οποίας θα είχε διά τον πληθυσμόν της περιοχής η μη απόλυσις των αιχμαλωτισθέντων Γερμανών στρατιωτικών.
Πράγματι κατηρτίσθη εν τάχει η επιτροπή, ήτις ανεχώρησε διά τα βουνά και επεκοινώνησεν αμέσως με τους ηγέτας των ανταρτών. Η επιτροπή ανεκοίνωσε το τελεσίγραφον του Γερμανού διοικητού και καθικέτευσε τούτους ν' απολύσουν τους αιχμαλώτους διά ν' αποσοβηθούν τα Γερμανικά αντίποινα εις βάρος του αθώου πληθυσμού. Οι αρχηγοί των ανταρτών, αφού ήκουσαν τας παρακλήσεις της επιτροπής, δεν ηθέλησαν ν' αντιληφθούν την σοβαρότητα της καταστάσεως και επέδειξαν αδιαλλαξίαν, τονίσαντες προς την επιτροπήν ότι η απόλυσις των αιχμαλώτων δεν εξαρτάται από αυτούς.
- Εμείς, είπον οι αντάρτες, και τα σώματά μας αποτελούν μέρος της Στρατιάς της Μέσης Ανατολής και διά ν' απελευθερώσουμε τους αιχμαλώτους, δεν δυνάμεθα άνευ διαταγής του Γενικού Συμμαχικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής, δεχόμεθα όμως να τους ανταλλάξουμε με ισαρίθμους Έλληνας κρατουμένους υπό των Γερμανών.
Η επιτροπή διεβίβασε την απάντησιν αυτήν του Αρχηγείου των ανταρτών στον Γερμανό διοικητή, όστις απήντησεν αμέσως προς αυτούς: - Ημείς ούτε αιχμαλώτους έχουμε στα χέρια μας, ούτε ομήρους κρατούμε στας φυλακάς. Μόνον κομμουνιστάς κρατούμε. Εάν θέλουν οι αντάρτες ν' ανταλλάξουμε με αυτούς τους στρατιώτας μας δεχόμεθα ευχαρίστως.
Η επιτροπή διεβίβασε την απάντησιν αυτήν του Γερμανού διοικητού, η οποία προφανώς δυσηρέστησε τους αντάρτας, διότι εν τῇ ουσίᾳ δεν ενδιεφέροντο ούτε διά την απελευθέρωσιν ισαρίθμων Ελλήνων, ούτε κομμουνιστών, αλλ' ενδιεφέροντο να πραγματοποιηθούν τ' απειληθέντα Γερμανικά αντίποινα εις βάρος του πληθυσμού, διά να δημιουργηθή ούτω σάλος και μεγαλυτέρα εξαθλίωσις.
Ο Μητροπολίτης Θεόκλητος κατώρθωσε να παρατείνη τας διαπραγματεύσεις μεταξύ Γερμανού διοικητού και ανταρτών επί αρκετάς ημέρας και κατέβαλεν υπερανθρώπους προσπαθείας να πείση τους αντάρτας ν' απολύσουν τους Γερμανούς στρατιώτας. Δυστυχώς όμως αι προσπάθειαι αυτού και άλλων σοβαρών προσώπων δεν απέδωσαν τ' αναμενόμενα αποτελέσματα. Διέταξε τρείς γερμανικάς φάλαγγας να βαδίσουν κατά των Καλαβρύτων και της περιοχής των […]
Το Αρχηγείον των ανταρτών, παρηκολούθει αγρύπνως τας κινήσεις της Γερμανικής φάλαγγος. Διέταξε την συνεχή μετακίνησιν των Γερμανών αιχμαλώτων και την τοποθέτησιν αυτών εις απόκρυφα και δύσβατα μέρη του χελμού, με προφανή σκοπόν να τους φονεύσουν. Πράγματι πλησίον του χωρίου Μάζι, που είναι κτισμένο πάνω από τον Χελμό, εκεί που κείται το βαθύτερο βάραθρο, τους εφόνευσαν και τους απεγύμνωσαν και κατόπιν έναν-έναν τους πέταξαν στο βάραθρο. [Τούτο συνέβη την 5ην απογευματινήν της 7ης Δεκεμβρίου 1943]

[Ως γράφει ο Δημ. Κανελλόπουλος: Η Διαταγή του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου της εκτέλεσης των αιχμαλώτων υπαγορεύτηκε από τον Άγγλο σύνδεσμο της SOE 133 Antony Antrious (Αντώνη), επί παρουσία των Μίχου – Αλέξανδρου [Κασσάνδρα] – Αχιλλέα [Μπλάνα], οι οποίοι και την υπέγραψαν στις 4/12/1943, στο σπίτι της εξαδέλφης του Μίλτου Μπαλαλά, όπου ενοσηλεύετο ο Μίχος, που είχε προσβληθεί από γρίπη. Σημειώνεται, ότι το Γραφείο Πελοποννήσου του Κ.Κ.Ε. αποφάσιζε την εκτέλεση των Γερμανών αιχμαλώτων στην Πουρναριά στις 25/11/1943. Τις απογευματινές ώρες της 06.12.1943 ο Συνταγματάρχης του ΕΛΑΣ Σέρβος, έδωσε την εντολή στο λοχαγό του 6ου Συντάγματος ΕΛΑΣ Κορινθίας Ανδρέα Τρακαδά να παραλάβει τους 81 γερμανούς αιχμαλώτους, να τους οδηγήσει στου Μαγείρου (όνομα του βαράθρου) και να τους εκτελέσει. Ο Τρακαδάς αρνήθηκε να εκτελέσει τη διαταγή Σέρβου, λέγοντας ότι "είμαι στρατιωτικός, δε δολοφονώ αιχμαλώτους, εφόσον δεν υπάρχει δικαστική απόφαση εκτέλεσης". Τελικά οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στο Μάζι [την Τρίτην 7ης Δεκεμβρίου 1943] από ομάδα τοπικών ανταρτών, όπου τους παρέλαβε η ομάδα του 11ου Συντάγματος Αρκαδίας, με Διοικητή τον Λοχαγό Χρήστο Στασινόπουλο, η οποία με την συγκατάθεση και την παρουσία των Άγγλων συνδέσμων της SOE 133 τους δολοφόνησε την 5η απογευματινή. Όλα αυτά από την μαρτυρίαν του Πότη Ματζουράνη]

[Οι Γερμανοί φθάνουν στα Καλάβρυτα την πρωΐαν της 9ης Δεκεμβρίου] και την επομένην ανησυχούντες διά την τύχην των Γερμανών αιχμαλώτων, τράβηξαν προς τα χωριά Βυσωκά, Σουδενά, Μάζι και Σούφαρδο. Όπου περνούσε η φάλαγξ έκανε εξονυχιστικάς ανακρίσεις διά να εξακριβώση εις ποίον σημείον της περιοχής κρατούνται οι Γερμανοί στρατιώται. Αι τελευταίαι πληροφορίαι που τους εδόθησαν ήσαν ότι οι αιχμάλωτοι μετεκινήθησαν προσφάτως προς τον Χελμόν και ότι ευρίσκοντο πλησίον του χωρίου Μάζι. Τότε οι Γερμανοί κατηυθύνθησαν προς την κωμόπολιν Μαζέϊκα και επληροφορήθησαν ότι οι αιχμάλωτοι δεν είναι πλέον εν ζωῇ και ότι εφονεύθησαν ριφθέντες εις το βάραθρον του Χελμού.
Η φάλαγξ ανέβηκε στον Χελμόν, έφθασε πλησίον του βαράθρου και μετά μυρίων κόπων και προφυλάξεων κατήλθεν εις τον πυθμένα του βαράθρου, όπου αντίκρυσε το φρικιαστικό θέαμα των φονευθέντων αιχμαλώτων· οι Γερμανοί ευρίσκοντο πολτοποιημένοι και παραμορφωμένοι. Το θέαμα των οικτρώς παραμορφωμένων Γερμανών στρατιωτών εξηγρίωσεν, ως ήτο επόμενον, ολόκληρον την Γερμανικήν φάλαγγα. Όλοι, από τον διοικητήν μέχρι τον τελευταίον στρατιώτην, επόθουν εκδίκησιν. […]
Οι εντός των Καλαβρύτων ευρισκόμενοι εαμίται, έχοντες ασφαλώς λάβει εντολήν από την ηγεσίαν, προέβησαν εις την εκτέλεσιν των εντός της κωμοπόλεως ευρισκομένων τριών τραυματιών Γερμανών στρατιωτών, όπου ενοσηλεύοντο επί αρκετάς ημέρας. Η εκτέλεσις των τριών αυτών στρατιωτών επέπρωτο να γίνη αφορμή της μεγάλης τραγωδίας των Καλαβρύτων. Οι Καλαβρυτινοί περιέθαλψαν και περιποιήθησαν από την πρώτην στιγμήν, που ήλθον εις τα Καλάβρυτα, τους Γερμανούς τραυματίας, αλλά ο κομμουνιστής ιατρός Παυλόπουλος, σημαίνον στέλεχος του ΕΑΜ, διαταχθείς προφανώς διέπραξε ετέραν ασύνετον πράξιν.
Ούτος, παρά τας αντιδράσεις των συμπατριωτών του, έσυρεν έξω από το σπίτι, ένθα ενοσηλεύοντο οι Γερμανοί στρατιώται και τους εφόνευσε ιδιαιτέρως εις μικράν από των Καλαβρύτων απόστασιν και μετά τους έρριψεν εις παρακείμενον λάκκον. [Οι Καλαβρυτινοί ανέσυραν τα πτώματα και τα έθαψαν αξιοπρεπώς] Όταν οι γερμανοί επιστρέφοντες μπήκαν στα Καλάβρυτα, οι Καλαβρυτινοί τούς είπαν όλην την αλήθειαν […] Ο Γερμανός επικεφαλής της φάλαγγος, ακούσας και το δεύτερον αυτό εις βάρος των στρατιωτών του έγκλημα, έγινε έξω φρενών και διελογίζετο μέσα στο αναστατωμένο μυαλό του τον άμεσο και σκληρό τρόπο της εκδικήσεως.
[Ούτως εφθάσαμε εις την 13ην Δεκεμβρίου 1943. Αναφέρομε μόνον ένα ενσταντανέ από την τραγικήν ημέραν εκείνην]
Κύτταξαν όλοι τους [οι συγκεντρωμένοι άρρενες Καλαβρυτινοί] με αγωνία, όσο περνούσε η ώρα, τους γύρω λόφους, περίμεναν βοήθεια, περίμεναν να φανούν οι αντάρτες, κανένας όμως δεν εφαίνετο, οι μελλοθάνατοι ήλπιζον πως οι αντάρτες θα έκαναν κάποιον αντιπερισπασμόν, πού όμως τέτοιο πράγμα.
- Πού είναι ο Μίχος, ο Σφακιανός και ο Κασσάνδρας; ψιθύριζαν μεταξύ των. Γιατί να μάς πάρουν στο λαιμό τους; Γιατί να ρίξουν τους Γερμανούς στο Βάραθρο του Χελμού; Ποιό σκοπό εξυπηρετούν μ' αυτά που έπραξαν;


Σημείωσις:
1) Ο Δημήτριος Μίχος ή Μίχας (1890-1963),  σμήναρχος  της  Πολεμικής Αεροπορίας εν αποστρατίᾳ, ως Γενικός Αρχηγός του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος δι' όλες τις πράξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησον.    Ούτως ή άλλως, ως προανεφέρθη, την Διαταγή του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου της εκτέλεσης των αιχμαλώτων την υπέγραψε πρώτος στις 4/12/1943 ο Δ. Μίχος! Δικαιοσύνη δεν απεδόθη, ο Δ. Μίχος μετά μίαν δίκην παρωδίαν, διά διάφορα κακουργήματα αλλ' όχι διά την Σφαγήν στο Μάζι, εξέτισε ποινήν 7 ετών. Ο ίδιος, αμετανόητος, αντιλαμβανόμενος όμως το μέγεθος του κακουργήματος το οποίον διέπραξε, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΑΥΓΗ (1960) επαναλαμβάνει την ανήθικη και αισχρή θέση που υπεστήριξε μετά την Τραγωδία των Καλαβρύτων το επίσημον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ότι «πρώτα οι Γερμανοί κατάστρεψαν τα Καλάβρυτα και τα γύρω χωριά και συνοικισμούς και ύστερα ο ΕΛΑΣ εκτέλεσε τους Γερμανούς αιχμαλώτους στις 15.12.1943]. Ως παρατηρεί ο Δημ. Κανελλόπουλος: «Ο ισχυρισμός αυτός του Μίχου παίρνει διαστάσεις ιλαρότητας, όταν ο ίδιος μαζί με τον Αλέξανδρο [Κασσάνδρα] και Αχιλλέα [Μπλάνα] υπόγραψαν στις 04.12.1943
για την εκτέλεση των Γερμανών αιχμαλώτων.»
Σχόλιον: Δημήτριε Μίχο όποιος αυτοβούλως βγαίνει "να πολεμήση γιά την λευτεριά", να έχη και θάρρος, να αναλαμβάνη τις συνέπειες των πράξεών του! Πιστέυεις ότι με το ψέμμα θα αναπαυθή η συνείδησίς σου ή η ψυχή σου; Ειπέ την αλήθεια: "Γιά τον υπέρτερο σκοπό, να μπή η Ελλάς στο Σιδηρούν Παραπέτασμα, άξιζε η θυσία των Καλαβρυτινών!"
Δυστυχώς, η αχρειότης χαρακτηρίζει άπαντας τους ΕΑΜίτας, οι οποίοι δεν έχουν το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνην των πράξεών τους π.χ. ο Δημ.
Κανελλόπουλος αναφέρει: «Ο ιστορικός Περικλής Ροδάκης κατέβαλε μια ανεξήγητη προσπάθεια συσκότισης του θέματος, δίδοντας στα κείμενά του διάφορες ημερομηνίες εκτέλεσης των γερμανών αιχμαλώτων όπως 15.12.1943, 12.12.1943, 08.12.1943 (εφημερίδα ΑΥΓΗ 1960, ΑΖΑΝΙΑΔΑ 1970, βιβλίο
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943 κ.λπ.). Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Γραμματέας του ΕΑΜ Αχαΐας Ηλίας Παπαστεριόπουλος, συγγραφέας του επτάτομου βιβλίου του, Ο ΜΩΡΗΑΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ, αναφέρει ότι η εκτέλεση, των γερμανών αιχμαλώτων της μάχης Ρωγών-Κερπινής, έγινε στις 17.12.1943, στηριζόμενη στη δήθεν ανακοίνωση της Γερμανικής Στρατιωτικής Διοίκησης Πελοποννήσου (Ιανουάριος 1944), που δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα, ΣΗΜΑΙΑ Καλαμάτας. Σχετική έρευνα στα αρχεία της ΣΗΜΑΙΑΣ απέδειξε ότι η γερμανική ανακοίνωση αναφέρει σαν ημερομηνία εκτέλεσης των αιχμαλώτων την Τρίτη 07 Δεκεμβρίου 1943 και όχι τη 17.12.1943, δηλαδή, το 07 έγινε 17. Σε παρατήρηση του Ιστορικού Ερευνητή Δημήτρη Κανελλόπουλου, για το λανθασμένο του ισχυρισμού από τον Παπαστεριόπουλο (1978), ο συγγραφέας (Δικηγόρος) μάς συνέστησε ότι για
εθνικούς λόγους να υιοθετήσουμε ως ημερομηνία εκτέλεσης τη 17.12.1943 και στα δικά μου άρθρα και έρευνες».

2) Ο Γεώργιος Αρετάκης (Καπετάν Σφακιανός, 1900- 1949), λοχαγός του Ελληνικού Στρατού, ήτο ο επικεφαλής της επιχειρήσεως εναντίον της Ομάδος Σόμπερ και αυτός συνέλαβε τους Γερμανούς αιχμαλώτους. Μετά τη συμφωνίαν της Βάρκιζας, αρνείται να παραδώσει τον οπλισμόν του και καταφεύγει στους ορεινούς όγκους της Πελοποννήσου. Ανέπτυξε σημαντικήν δράσιν κατά τον Συμμοριτοπόλεμον και εφονεύθη τελικώς εις σύγκρουσιν στην Μάνη τον Απρίλιον του 1949.
Ο Κώστας Καραλής (αν, σελ. 127) τον περιγράφει ως εξής: Γύριζε στα χωριά της Αχαΐας και παρώτρυνε τους χωρικούς να ενταχθούν στο ΕΑΜ. …ούτε σκέφθηκε  ποτέ τί ήτο και ποίους σκοπούς επεδίωκε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, δεν ήταν σε θέσι να κρίνη τέτοια πράγματα, αλλά και ούτε έδιδε σημασία, ούτε και τον ενδιέφεραν. Ο Σφακιανός ένα μόνο πράγμα έβλεπε μπροστά του, το  βουνό,  το  αρματωλίκι, μάχες, αίματα, σαλαχί και αντάρα. Γι' αυτά ζούσε και γι' αυτά πέθανε… δεν είχε αντίληψι καμμιά της πραγματικότητος, ένα μόνο πίστευε πώς όλοι οι Έλληνες   είναι υποχρεωμένοι να ενταχθούν στο αντάρτικο να πάρουν τα όπλα διά να κτυπήσουν τους Γερμανούς. Όποιος δεν το έκανε αυτό ο Σφακιανός τον θεωρούσε προδότη, τον έλεγε αντιδραστικόν. Την λέξιν αντιδραστικός την έλεγεν επιπόλαια, δεν εγνώριζε την έννοιάν της και δεν έδωσε ποτέ την έννοιαν στην λέξιν αυτήν, εκείνην που έδιδον οι κομμουνισταί… […] Είχε κι αυτή την λόξα να βγάζη λόγους διαρκώς και να νουθετή τις μάζες. Στους λόγους του ανέφερε πρώτα απ' όλα την δράσι του και τα κατορθώματά του, έλεγε γιά τις νίκες του και τις παρουσίαζε   σαν κοσμοϊστορικά γεγονότα, νίκες που ωχριούν μπροστά σε αυτές μεγάλες νίκες Ναπολεόντιες. […] Ήταν κοντός, λίγο σκυφτός, μελαχροινός, μουστακαλής, είχε το ύφος του τρομερού πολεμιστού, είχε στο στήθος του περασμένες χιαστί λουρίδες  με φυσίγγια, ιμάντες, αλυσσίδες, πέτσινες μπαλάσκες, διόπτρες και κουμπούρια, στην μέση του προβάλανε η μία κοντά στην άλλή δύο χατζάρες πολυκέντητες, ασημοκαπνισμένες και ένα κουτί τετράγωνο νικελοασημένιο, ήταν ταμπακόκουτο, που το χρησιμοποιούσε διά να βάζη τις σφαίρες, στο πλάϊ του κρεμόταν μιά σκουριασμένη σπάθα, κυρτή, παληά, παμπάλαια, από  το  άλλο  πλευρό  του κρεμόταν άλλη λιγάκι πιό μικρότερη, η πρώτη ήταν η Μαριώ και η άλλη η Ελενιώ, έτσι τίς αποκαλούσε μόνος του. Η όλη του εμφάνισι έδιδε την εντύπωσι φιγούρας αρβανίτη από τον "Καραγκιόζη μπερντέ", σωστός Ντερβέναγας. Ήταν πάντοτε άσκεφτος και ασυλλόγιστος, ζητούσε πάντοτε περιπέτειες, παλληκαριές, τίτλους και αξιώματα…

3) Ο Αλέξανδρος (ψευδώνυμον) Κασσάνδρας το πραγματικόν επώνυμον, συνταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού, ήτο στρατιωτικός διοικητής της 3ης Μεραρχίας ΕΛΑΣ Πελοποννήσου.
4) Ο Αχιλλέας Μπλάνας (1910-2008) είναι ο γνωστός Κομμουνιστής, ο Αχιλλέας Μπλάνας, τότε Γραμματέας του ΚΚΕ Πελοποννήσου. Υπήρξε υπεύθυνος της θανατώσεως και της δυστυχίας πολλών όμως αυτός  κατεδικάσθη  εις  ισόβια δεσμά που μετετράπησαν εις 16ετή ειρκτή όμως απολύεται το 1952 με τα «μέτρα Πλαστήρα». Ο Κώστας Καραλής (αν, σελ. 80) τον περιγράφει ως εξής: Ο Μπλάνας ήτο στέλεχος κομματικό, στενά προσηλωμένο στο  κόμμα,  πιστός  και αφοσιωμένος εις αυτό και στον εκπρόσωπό του στην Αθήνα Γ. Σιάντο. Φανατικός και τυφλός μπροστά στην γραμμή, χωρίς αντιρρήσεις και ενδοιασμούς, σκληρός  και αποφασιστικός.
-----


Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Διά την Σφαγή στο Μάζι, που δεν ήτο κάτι ούτε απλό, ούτε σύνηθες, επρόκειτο δι' ογδόντα άτομα, εγένετο δε διεθνώς γνωστή και προεκάλεσε την έντονον αντίδρασιν του Βερολίνου, με συνέπειες ευρύτερες διά την Ελλάδα από τα αντίποινα των Καλαβρύτων, οπωσδήποτε συνυπεύθυνοι είναι οι Άγγλοι· ως γράφει ο ιστορικός Ιωάννης Κανελλόπουλος («7 Δεκεμβρίου 1943 - Η εκτέλεση των Γερμανών αιχμαλώτων», www.kalavrytanews.com: «Λέγεται μετ' επιτάσεως ότι την εντολήν εκτέλεσης έδωσε η Αγγλική αποστολή.»

Στρατηγείον Πελοποννήσου της «Εθνικής Αντίστασης» το οποίον εσχεδίαζε,  εξέδιδε διαταγές και επέβλεπε, με έδραν την Μεσσηνίαν ήτο η Αγγλική Αποστολή της Special Operations Executive, SOE-133,η οποία περιελάμβανε και την Med East Force 133. Επικεφαλής ήσαν ο συνταγματάρχης John Mellor Stevens, ο αντισυνταγματάρχης Robert Peter McMullen και οι ταγματάρχες Dukan Lorne Campbell, Antony Andrews, W.F. Red και J.T. Harrington. Επειδή η Πελοπόννησος εθεωρείτο δύσκολη περιοχή απετέλει ανεξάρτητον διοίκησιν υπό τον Stevens. Στην περιοχήν των Καλαβρύτων υπήρχε εγκατεστημένον μονίμως αγγλικόν κλιμάκιον κατά την περίοδον Ιουνίου 1943-Φεβρουαρίου 1944.

Συγκεκριμένως δε: 1) Οι Άγγλοι εσχεδίασαν την επιχείρησιν κατά της Ομάδος Σόμπερ επί της διαδρομής Καλάβρυτα - Ρωγοί - Κερπινή. 2) Υπήρξε έντονος παρασκηνιακή δράσις των Άγγλων από 25 Οκτ. έως 29 Νοεμ. 1943 η οποία επέφερε το ναυάγιον των διαπραγματεύσεων με όλα τα επακόλουθα. 3) Οι Άγγλοι υπέδειξαν την 4ην Δεκ. 1943 στο επιτελείον της 3ης Μεραρχίας ΕΛΑΣ Πελοποννήσου "…να εκτελεσθούν οι Γερμανοί αιχμάλωτοι" και επέβαλον την έκδοσιν σχετικής διαταγής διά τον σκοπόν αυτόν, την οποίαν μάλιστα και υπηγόρευσαν (Ομολογία του Επιτελάρχη του ΕΛΑΣ Πότη Ματζουράνη, ο οποίος και διεκπεραίωσε την σχετική εντολή υπό την εποπτείαν του Antony Andrews. 4) Οι Άγγλοι καθωδήγησαν και επέβλεψαν την δολοφονίαν των αιχμαλώτων την 7ην Δεκ. 1943 στον Χελμό στην θέσιν Μάζι, καθώς «οι αιχμάλωτοι εκτελέσθησαν με την παρουσίαν Άγγλων αξιωματικών» όπως ρητώς αναφέρει εγγράφως στην μαρτυρίαν του ο διασωθείς από την δολοφονίαν αιχμάλωτος, ο Αλσατός Roger Walter.


The Stormtrooper 

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ




Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου

   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.
  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]
    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.
    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 
  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 
    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.
   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.
   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...
 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 
    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.
    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:

    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 


 
 

»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.


»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 
    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.


    »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.
  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.
    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.


    »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.
    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 
    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.
   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.
    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.
    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.
 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.
    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια. 

 



The Stormtrooper


Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

Η στάση του ελληνικού κράτους και των λακέδων του απέναντι στη δολοφονία Κατσίφα



    Κηδεύτηκε σήμερα ο  Κωνσταντίνος Κατσίφας, μετά από μία πρωτοφανή περιπέτεια με τη μη παράδοση της σορού του στους δικούς από τους αλβανούς. Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε η βαρβαρότητα αυτού του συνονθυλεύματος που θέλει να παρουσιάζεται ότι έχει εθνική οντότητα. Πέρα από τις τεράστιες εθνοφυλετικές διαφορές μας, τα όντα αυτά είναι χιλιάδες χρόνια πίσω.

    Εντύπωση, όμως, προκαλεί η στάση του ελληνικού κράτους και των πολιτικών των δημοκρατικών κομμάτων, και των πάσης φύσεως φερεφώνων τους. Έδειξαν μια κάποια ευαισθησία, το ίδιο και οι εφημερίδες και τα ειδησεογραφικά σάιτ, ελεγχόμενες και ελεγχόμενα απολύτως. Σε πολλές περιπτώσεις έδειξαν και μεγάλο πατριωτισμό και συγκίνηση, φθάνοντας μέχρι του σημείου, όπως στην περίπτωση του Ιερώνυμου για παράδειγμα, να χαρακτηρίσουν ήρωα τον νεαρό Βορειοηπειρώτη, και να εκδηλώσουν περηφάνια γι’ αυτόν.

     Όμως, ο προδότης δεν γίνεται πατριώτης. Η σκοπιμότητα της στάσης αυτής είναι δεδομένη: έχοντας κατατρομάξει από τη γενική κατακραυγή και τον λαϊκό ξεσηκωμό για τη Μακεδονία, από τα αναπάντεχα αντανακλαστικά των Ελλήνων για τα εθνικά ζητήματα, προσπάθησαν να παραστήσουν τους πατριώτες και να δείξουν ότι συμμερίζονται τον πόνο των Ελλήνων γι’ αυτή την άγρια δολοφονία, ότι επιθυμούν δικαίωση. Και όλα αυτά ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ για να ελέγξουν τις οργισμένες αντιδράσεις των Ελλήνων στη Βόρειο Ήπειρο και στην ας πούμε ελεύθερη Ελλάδα, να αποτρέψουν δυσάρεστες για το προδοτικό κράτος εξελίξεις, όπως βίαιες αντιπαραθέσεις με αλβανούς ή ενέργειες που θα το ανάγκαζαν να πάρει θέση απέναντι στους σκλαβωμένους Βορειοηπειρώτες και να υποχρεωθεί να τους προστατεύσει. Και φυσικά, επειδή οι προδότες έχουν τη φρούδα ελπίδα ότι η προδοσία τους για τη Μακεδονία  θα ξεχαστεί, και δεν θέλουν να τραβήξουν πάλι την προσοχή επάνω τους ως προδότες.

    Άσχετα από τις πολιτικές θέσεις της οικογενείας του –κάποια μέλη της οποίας, κυρίως εξ αγχιστείας, θα έπρεπε να ντρέπονται– ο Κατσίφας ήταν ένας Έλληνας που δεν άντεχε να είναι σκλάβος. Ένας Έλληνας που προτίμησε τον θάνατο από την υποδούλωση. Σε μία  από τις τελευταίες του αναρτήσεις έγραψε: Ελλάδα ή Θάνατος. Για να διαπιστώσει λίγες ημέρες αργότερα, ότι δυστυχώς βρισκόταν πολύ πιο κοντά στον Θάνατο απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Δεν ξέρουμε αν μετά την κηδεία του Κατσίφα, η θυσία του θα ξεχαστεί. Το πιθανότερο είναι πως όχι, τα πράγματα έχουν αλλάξει πια. Όσο η Βόρειος Ήπειρος παραμένει σκλαβωμένη, όλα είναι πιθανά. Όσο το κράτος είναι προδοτικό (και ως προς αυτό οι Βορειοηπειρώτες δεν θα πρέπει να έχουν αυταπάτες) και όσο υπάρχουν μη ελεγχόμενοι από το σύστημα και από τα κόμματα Έλληνες, σίγουρα θα βρεθούν αυτοί που θα πάρουν την απόφαση μόνοι τους, και «θα τρέξουν μιαν αυγή» και –το σημαντικότερο– ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΤΑΓΗ



The Stormtrooper


Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

Στον κόσμο του Φωτός!


...Ενός Θεού, ενός Απελευθερωμένου που εθελοντικά στρέφεται στη Γη με σκοπό να βοηθήσει τους ανθρώπους να μεταμορφωθούν σε θεϊκά όντα. Μα όχι όλους τούς ανθρώπους, μονάχα τους ήρωες, τους ημίθεους. Ποτέ τον άνθρωπο- ζώο. Αυτήν τη Θεϊκή δύναμη πνευματικής αλχημείας πολεμούν, οι στοιχειώδεις δαίμονες, οι δυνάμεις του κακού και του χάους. 





Η αναγέννηση του Θεού θα σηματοδοτήσει την επιστροφή στην Χρυσή Εποχή




The Stormtrooper