Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Τιμή μου η πίστις



Του Ηeinrich Himmler

Μια τρίτη κατευθυντήρια γραμμή και αρετή, η οποία είναι απαραίτητη για  την ανάπτυξη και την εν γένει στάση αυτής της Schutzstaffel (SS) είναι η έννοια της πίστης και η έννοια της τιμής, οι οποίες είναι αλληλένδετες μεταξύ τους. Έχουν  ήδη αναφερθεί σε δύο φράσεις, στη φράση του Φύρερ, «Τιμή μου η πίστις», και στη φράση του παλαιού γερμανικού δικαίου, «Όλη η τιμή προέρχεται από την πίστη». Διδάσκουμε στον άνδρα των SS οτι πολλά πράγματα μπορούν να συγχωρεθούν σε αυτόν τον κόσμο, ένα όμως ποτέ: η απιστία. Όποιος πλήττει την πίστη, αποκλείεται από την κοινότητά μας.  
 

   
Γιατί η πίστη είναι μια υπόθεση της καρδιάς, ποτέ του νου. Ο νους μπορεί να παραστρατήσει. Αυτό κάποιες φορές είναι επιζήμιο, ωστόσο ποτέ αδιόρθωτο. Η καρδιά όμως πρέπει να χτυπάει πάντα με τον ίδιο παλμό, και όταν σταματήσει, ο άνθρωπος πεθαίνει, όπως ακριβώς και ένα έθνος πεθαίνει, όταν αθετεί την πίστη. Εννοούμε την πίστη κάθε είδους, την πίστη στον Φύρερ και συνεπώς στο γερμανικό τευτονικό έθνος, στη θέλησή του και στο είδος του, πίστη στο αίμα, στους προγόνους και τους απογόνους, πίστη στην οικογένειά μας, πίστη στους συναγωνιστές και πίστη στους αταλάντευτους νόμους της ευπρέπειας, της καθαρότητας και του ιπποτισμού. Αμαρτάνει κανείς εναντίον της πίστης και της τιμής, όχι μόνο όταν αφήνει άπραγος να προσβάλλεται η τιμή του ίδιου ή της Schutzstaffel, αλλά προπαντός και όταν δεν σέβεται την τιμή άλλων, κοροϊδεύει πράγματα τα οποία για άλλους είναι άγια ή όταν δεν υπερασπίζεται ευπρεπώς και με ανδρισμό τους απόντες, τους αδύναμους και τους απροστάτευτους. 

 
 
 TheStormtrooper
 
 

Προεκλογική ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ - 27 Ιουλίου 1932




 

πηγή: Sturm Abteilung

The Stormtrooper

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΟ 1930 — Η ΓΕΡΜΑΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ



Στις Ηνωμένες Πολιτείες η Amerikadeutscher Volksbund, ή Γερμανοαμερικανική  Ένωση, σχηματίστηκε το 1936 λειτουργώντας γύρω στα 20 κέντρα νεολαίας και εκπαίδευσης και σταδιακά αύξησε τα μέλη της σε δεκάδες χιλιάδες μεταξύ 70 περιφερειακών τμημάτων σε ολόκληρη την χώρα.

Στις 20 Φεβρουαρίου,1939, η Ομοσπονδία οργάνωσε μια συγκέντρωση στο πάρκο Μάντισον της Νέας Υόρκης καταγγέλοντας Εβραϊκές συνωμοσίες, τον Προέδρου Ρούζβελτ και άλλους. Στην συγκέντρωση συμμετείχαν 20000 υποστηρικτές και μέλη.

Καθώς ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε το 1939, η  Ένωση διαλύθηκε, πολλά από τα περιουσιακά στοιχεία της κατασχέθηκαν, και ο αρχηγός της συνελήφθη και φυλακίστηκε.


Σχεδόν 1000 ένστολοι άντρες φορώντας περιβραχιώνια με την σβάστικα και κρατώντας ναζιστικές σημαίες παρέλασαν στο Νιού Τζέρσεϊ στις 18 Ιουλίου, 1937. Το τμήμα του Νιού Τζέρσεϊ της Γερμανοαμερικανικής  Ένωσης άνοιξε το 400 στρεμμάτων κέντρο Νόρντλαντ στους Λόφους Σάσσεξ. Ο Δρ. Salvatore Caridi της Union City, εκπρόσωπος ενός γκρούπ από Ιταλο-Αμερικανούς Φασίστες οι οποίοι παρευρίσκονταν σαν φιλοξενούμενοι, απευθύνθηκε στα μέλη της ομοσπονδίας ως “Φίλοι Ναζί.”


Η Κατασκήνωση νεολαίας της Γερμανοαμερικανικής  Ένωσης χαιρετάει τον Χίντενμπουργκ στο Griggstown του Νιού Τζέρσεϊ.


Μέλη της Ένωσης σχηματίζουν μια τιμητική φρουρά  καθώς ο Fritz Kuhn, αρχηγός της Ομοσπονδίας, απευθύνεται στο πλήθος στο πάρκο Hindenberg, La Crescenta, κοντά στο Λος Άντζελες, Καλιφόρνια στις 30 Απριλίου, 1939.



Συγκέντρωση κοντά στο Yaphank, Νέα Υόρκη, το 1937


Αυτή η “Οδός Αδόλφος Χίτλερ” είναι ένας δρόμος που περνάει διαμέσου της “Κατασκήνωσης Siegfried,” μια καλοκαιρινή κατασκήνωση της Ένωσης στο Yaphank, Long Island, της Νέας Υόρκης


Εορταστική επέτειος της ναζιστικής κατασκήνωσης της Ένωσης, 1938



Χαιρετισμός στους νεαρούς άντρες που παρελαύνουν με Ναζιστικές στολές. Κατασκήνωση Siegfried στο Long Island


Ο Φριτς Κουν, στο κέντρο κοιτάζοντας προς τα εμπρός, δέχεται συγχαρητήρια από τους συντρόφους αξιωματούχους της Ένωσης στην Νέα Υόρκη στις 4 Σεπτέμβρη, 1938. Ο Kuhn ήταν ομόφωνα επανεκλεγμένος στις 3 Σεπτεμβρίου ως Εθνικός ηγέτης της Ένωσης



Ο Φριτς Κουν, (κέντρο, μπροστά), και μέλη του επιτελείου του υποβάλλουν τα σέβη τους στον Καγκελάριο της Γερμανίας Αδόλφο Χίτλερ, κατά την διάρκεια μιας επίσκεψης στο Βερολίνο



Παρέλαση στη Νέα Υόρκη στην East 86th St. στις 30 Οκτωβρίου, 1939



Ένα πλήθος περίπου 20.000  παρευρίσκονται σε μια συγκέντρωση της Γερμανοαμερικανικής Ένωσης στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης στις 20 Φεβρουαρίου,1939. Στο κέντρο είναι ένα μεγάλο πορτρέτο του Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο Ουάσινγκτον “ήξερε ότι η δημοκρατία δεν μπορούσε να πετύχει.”



Το πλήθος απαντά με Ναζιστικό χαιρετισμό καθώς ένστολα μέλη της Ένωσης παρελαύνουν στην συγκέντρωση στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, στις 20 Φεβρουαρίου,1939



Μέλη της ένωσης καταστέλλουν έναν ταραχοποιό. Η αστυνομία που τον έσωσε και αργότερα συνέλαβε με τα ρούχα του σκισμένα από τον καυγά, τον ταυτοποίησε ως Ισίδωρο Γκρινμπαυμ, 26, Ξενοδοχουπάλληλο. Ο Φρίτς Κουν, εθνικός ηγέτης της Ένωσης, στέκεται στο βήμα και έχει γυρισμένη την πλάτη ένω παρακολουθεί την πάλη, η οποία διέκοψε την στηλίτευση των Εβραίων κατά την συγκέντρωση της Ένωσης



Ομιλητές και στελέχη της Γερμανοαμερικανικής Ένωσης, μπροστά σε μια Αμερικάνικη σημαία σε ένα «πατριωτικό δείπνο» στην Νέα Υόρκη στις  25 Σεπτεμβρίου, 1939. Στο δείπνο αυτό καταγγέλθηκε η πρόταση ουδετερότητας του Ρούσβελτ. Από αριστερά, κάθεται ο Βιλμπουρ Κιγκαν, ένας δικηγόρος από το Νιου Τζέρσεϋ που ενθάρρυνε τα μέλη να ομολογούν την πίστη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αρχηγός της Ένωσης Φριτς Κουν και ο Βίλλιαμ Μέγιερ που είπε ότι η Ένωση θα συνέχιζε να μάχεται για μια πραγματικά ‘’Εθνικιστική Αμερική’’. Όρθιοι: Γκουσταβ Ελμερ, Βίλλιαμ Κουντσε και ο Τζέιμς Βιλλερ, στελέχοι της Ένωσης.


Το 1939, ο αρχηγός της Ένωσης, Φριτς Κουν, φυλακίστηκε. Ανακλήθηκε η υπηκοότητα του και αργότερα φυλακίστηκε σε ένα ομοσπονδιακό στρατόπεδο στο Τέξας. Το 1945, απελάθηκε στην Γερμανία. Εδώ δεμένος με άλλους δύο κρατούμενους, ο Κουν (τρίτος από αριστερά) εισέρχεται στην φυλακή “Sing Sing” της Νέας Υόρκης στις 6 Δεκεμβρίου 1939.


The Stormtrooper

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ




Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου


   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.
  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]
    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.
    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 
  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 
    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.
   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.
   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...
 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 
    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.
    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:


    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 




»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.


»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 
    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.


    »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.
  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.
    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.


    »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.
    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 
    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.
   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.
    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.
    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.
 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.
    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.


Πηγή: thulebooks.gr

The Stormtrooper

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Ο Μεταξάς, οι εβραίοι και ένα χαστούκι

Επιστολή της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών προς τα μέλη της (12-11-1940), η οποία εγκωμιάζει τον «Θεόπεμπτον» κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και δίνει και πολιτισμικό χαρακτήρα στον πόλεμο κατά του Άξονος (1) 


Λίγοι γνωρίζουν, λόγω της συσκότισης και της συνεχούς σκόπιμης παραπληροφόρησης, ότι ο υποτιθέμενος φασίστας Μεταξάς ήταν μασόνος, κάτι το οποίο προκύπτει σαφώς και από το "ημερολόγιό" του. 
Πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός, είχε δεσμευτεί στους Αγγλοεβραίους και, μάλιστα, διατύπωνε τη δέσμευσή του αυτή ως δόγμα, προαναγγέλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και τη στάση που θα κρατούσε και ως "εθνικός κυβερνήτης" και, φυσικά, στον πόλεμο.
Ενδεικτικά: 
Στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών, είπε κατά λέξη: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι».(2)
Η συμπόρευση του Μεταξά με τους Άγγλους υπήρξε, λοιπόν, αξίωμα, ούτε αποτέλεσμα συγκυριών ούτε στάση που τήρησε, εκτιμώντας, έστω και εσφαλμένα, το εθνικό συμφέρον. 
Η δε πιστή τήρηση από αυτόν των δεσμεύσεών του προς τους Αγγλοεβραίους, αποκαλύφθηκε αμέσως μετά την -χωρίς τανκς στους δρόμους, όπως είναι γνωστό- επιβολή της δικτατορίας του. Συγκεκριμένα, στις 20 Αυγούστου 1936 ο νέος πρωθυπουργός συνήψε συμφωνία με τους κατόχους ελληνικών ομολόγων, με την οποία αύξησε το τοκοχρεολύσιο του εξωτερικού δημοσίου χρέους από 30 τοις εκατό που προβλεπόταν για τη διετία 1935-1937 σε 40 τοις εκατό. Στις αρχές του 1940 το ποσοστό αυτό έγινε 43%. Ο ίδιος ο βασιλιάς  Γεώργιος  έλαβε μέρος  στις  διαπραγματεύσεις  με τους Άγγλους ομολογιούχους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Εβραίοι τραπεζίτες.(3) 
Ένα μόλις μήνα μετά την 4η Αυγούστου  ο Ιωάννης Μεταξάς επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη, όπου και έκανε δηλώσεις υπέρ των "τέκνων της Ελλάδος" εβραίων: «Επιθυμώ με αυτή την ευκαιρία να εκφράσω την μεγάλη μου συμπάθεια προς τους Έλληνες Εβραίους. Να είστε πεπεισμένοι ότι  όσο ζω, οι Εβραίοι της Ελλάδος θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα τέκνα της Ελλάδος». 
Για τις σχέσεις των εβραίων με το καθεστώς Μεταξά παραθέτουμε αυτούσιο απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Καβάλα «Η καταστροφή των Εβραίων της Ελλάδας (1941-1944)» σελίδα 40: 

''Από τη μια με την απαγόρευση κυκλοφορίας των εφημερίδων σταμάτησε να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη και ο Τύπος που ασκούσε αντισημιτική προπαγάνδα, όπως η Μακεδονία, ενώ από την άλλη μέσα από ποικίλα άρθρα παρουσιάζονταν οι λόγοι για τους οποίους το Νέο Κράτος μπορούσε να έχει «εμπιστοσύνη» στο ισραηλιτικό στοιχείο της Θεσσαλονίκης. Σε σχετικό άρθρο ο υπουργός Κοτζιάς έλεγε: «Οι Ισραηλίται [...] άνθρωποι πατριώται, της εργασίας, άνθρωποι της οικογένειας, στοιχεία συντηρητικά, σύσσωμοι υπηρετούν τας κατευθύνσεις του Αρχηγού της κυβερνήσεως και ανεπιφύλακτα και άνευ ουδενός όρου, ως εις άνθρωπος πιστεύουν τον Ιωάννη Μεταξά [...]». Μέσα από τον λόγο του Τύπου και των εκπροσώπων της εξουσίας αναδείχθηκε μια φιλική πολιτική του Νέου Κράτους απέναντι στην Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης. Από την ίδια την κοινότητα φαίνεται ότι καλλιεργούνταν αντίστοιχη στάση, πιθανότατα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την κυβέρνηση και τα νέα ήθη που προοιωνιζόταν. Στο πλαίσιο αυτό παρατέθηκε δεξίωση από τον αρχιραβίνο στον υπουργό Κοτζιά με σχετικούς λόγους και εκδηλώσεις από τη νεολαία της «Μακάμπι», τον σύλλογο που είχε κατηγορηθεί για αντεθνική στάση στις αρχές της δεκαετίας του ’30 και αυτό είχε αποτελέσει την αφορμή για τα γεγονότα στο συνοικισμό Κάμπελ. Τονιζόταν με ιδιαίτερη έμφαση η συμμετοχή της κοινότητας στις εθνικές επετείους. Ο δε αποκριάτικος χορός του Εβραϊκού Κεφαλαίου συνδέθηκε με το γεγονός της εγγραφής του Μεταξά στη Χρυσή Βίβλο της Παλαιστίνης. Λίγο αργότερα η είδηση για την εγγραφή στη Χρυσή Βίβλο αναφερόταν και στην εβραϊκή εφημερίδα της Μ. Βρετανίας Ισραηλιτικό Χρονικό, με ιδιαίτερη αναφορά στην «πατριωτική συμπεριφορά της Ελληνικής Κυβερνήσεως έναντι των εν Ελλάδι Εβραίων». Ενδιαφέρουσα, επίσης, ήταν η παρουσίαση από τον ίδιο τον αρχιραβίνο Κόρετς της σύνδεσης ελληνικού και ισραηλιτικού στοιχείου στο πλαίσιο του Νέου Κράτους, όπου τονιζόταν ότι έχει επέλθει συναδέλφωση των δύο λαών και ότι «υπό το ένδοξο σκήπτρο του βασιλέως Γεωργίου και την δροσερήν πνοήν της Εθνικής Αναγεννήσεως, έχουν την δυνατότητα να αναπτύξουν όλας των τας ζωτικάς δυνάμεις και την ενεργητικότητά των διά το καλόν της κοινής πατρίδος». Ύστερα από την κρατική ενίσχυση των άπορων Ισραηλιτών ενόψει των εορτών του Πάσχα από την κυβέρνηση, ο πρόεδρος της κοινότητας, Γκατένιο, δημοσίευε θερμή ευχαριστήρια επιστολή στην εφημερίδα.''

Οι εβραίοι, επίσης, συμμετείχαν στη νεολαία του κόμματος, την ΕΟΝ.

Ο Γαλλοεβραίος ιστορικός Μπερνάρ Πιερόν, στο βιβλίο του 'Εβραίοι και Χριστιανοί στη Νεότερη Ελλάδα, που πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1996 και στην ελληνική γλώσσα το 2004 από τις εκδόσεις "Πόλις", στις σελίδες 243-257 γράφει:
"1) Όταν έγινε η Δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936,οι Εβραίοι όλου του κόσμου πανηγύριζαν γιατί γνώριζαν ότι ο Μεταξάς είναι φανατικός φιλοσημίτης! 
2) Τον Σεπτέμβριο του 1936 ο Μεταξάς ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη και υποσχέθηκε απόλυτη προστασία στους Εβραίους. Γρήγορα πήρε μια σειρά ευνοϊκότατων μέτρων υπέρ τους, μεταξύ των οποίων το χάρισμα πολλών εκατομμυρίων δραχμών σε φόρους που χρωστούσαν οι Εβραϊκές κοινότητες. 
3) Σε αντίθεση με τους λοιπούς εθνικιστές Δικτάτορες της εποχής (Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο) ο Μεταξάς δεν εξέδωσε κανένα φυλετικό νόμο εις βάρος των Εβραίων. Σε ανταπόδοση οι ευγνώμονες Εβραίοι (με επικεφαλής τον φιλομεταξικό Αρχιραββίνο της Θεσσαλονίκης Κόρετς) υποστήριζαν ανοιχτά τον Μεταξά και έτρεχαν να δώσουν πρώτοι στους εράνους που έκανε για την Εθνική Άμυνα!" 

Το ανδρείκελο των εβραίων, αφού ενέπλεξε την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των κομμουνιστών και των διεθνών τραπεζιτών, μετά δήλωσε υποκριτικά:  «Θα νικήσωμεν αλλά για την Ελλάδα υπέρ την Νίκη η Δόξα». Μόνο που αυτό ίσχυε για τα παιδιά των άλλων. Δεν το εννοούσε για τον γαμβρό του, τον άνδρα της κόρης του Λουκίας (Λουλού) Γεώργιο Μαντζούφα, ο οποίος την ώρα που οι Έλληνες σκοτώνονταν στο μέτωπο ή ακρωτηριάζονταν από κρυοπαγήματα, υπηρετούσε στο "ακριτικό" Ζούμπερι (παραθεριστικός οικισμός γνωστός σαν παραλία της Νέας Μάκρης). Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Παπάγος με τον γιο του Λεωνίδα, ο οποίος υπηρέτησε στο Γενικό Στρατηγείο, στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα! Μεταξάς και Παπάγος άφησαν και οι δύο τη δόξα και τον θάνατο για τους άλλους...



Τι μεγάλη διαφορά, αλήθεια, με άλλους πολιτικούς άνδρες, για παράδειγμα, τον Γκαίμπελς, του οποίου ο γιος (της Μάγδας από τον πρώτο της γάμο, για την ακρίβεια) Χάρολντ πολεμούσε ως αλεξιπτωτιστής στην Κρήτη, ή τον Μουσολίνι του οποίου ο γιος Μπρούνο σκοτώθηκε ως πιλότος μαχητικού, ή τον Στρατάρχη Κάιτελ του οποίου οι γιοι πολέμησαν στη Γαλλία και το Ανατολικό Μέτωπο, ο δε μικρότερος σκοτώθηκε από τους Σοβιετικούς το 1941.  

Δυστυχώς, η ελληνική -και όχι μόνο η ελληνική-ιστοριογραφία κατασκευάζει και αναπαράγει μύθους, ιδιαίτερα όταν η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή. Ένα, ακόμη, άγνωστο συμβάν εκείνης της τραγικής περιόδου, επιμελώς αποσιωπημένο, αποδεικνύει την υποτέλεια στους Αγγλοεβραίους των ανθρώπων που αυτοί διόριζαν πρωθυπουργούς. Αφορά τον αμέσως επόμενο διορισμένο πρωθυπουργό, τον τραπεζίτη Αλέξανδρο Κορυζή. Ο Κορυζής ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, όταν, λίγες μόνον ημέρες μετά τη γερμανική επίθεση, το μέτωπο είχε καταρρεύσει. Τα κρούσματα ανυπακοής και φυγής προς τα μετόπισθεν σήμαναν την ολοκληρωτική διάλυση του Ελληνικού Στρατού. Στις 16 Απριλίου ο διοικητής του ΤΣΗ  (Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου) Αντιστράτηγος Πιτσίκας, ζήτησε πολιτική παρέμβαση, ώστε να εγκριθεί η λύση της συνθηκολόγησης, αναφέροντας στον Παπάγο: Φρονούμεν ότι είναι αδύνατος κάθε περαιτέρω αντίστασις. Ενδεχόμενη διάλυσις του Στρατού θα δημιουργήση εσωτερικάς ανωμαλίας και ληστρικάς ορδάς με απεριγράπτους συμφοράς διά την χώραν. Η απάντηση του Παπάγου ήταν αρνητική, διότι η συνθηκολόγηση θα έφερνε τα βρετανικά στρατεύματα που υποχωρούσαν σε δυσκολότερη θέση. Στις 18 Απριλίου το απόγευμα, συζητήθηκε από το ελληνικό υπουργικό συμβούλιο το ζήτημα της άμεσης απομάκρυνσης όλων των βρετανικών στρατευμάτων και της επίσπευσης της ανακωχής, κάτι τέτοιο όμως έβρισκε τελείως αρνητικό τον βασιλιά Γεώργιο Β΄, και φυσικά τους Βρετανούς. Ο Άγγλος πρέσβης Πάλαιρετ απαίτησε από τον Κορυζή, με τη συναίνεση του βασιλιά Γεωργίου, να διατάξει επίθεση του υπό διάλυση ελληνικού στρατού, προκειμένου να υποχωρήσουν οι Βρετανοί ανενόχλητοι! Όταν έκπληκτος ο Κορυζής αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν μπορεί να σφαγιάσει όλους τους Έλληνες στρατιώτες χάριν της ασφαλούς διαφυγής των Άγγλων προς Κρήτη, ο Πάλαιρετ τον χαστούκισε. (4) 
   Δεν πρέπει να υπάρχει ανάλογο περιστατικό, πρέσβης να χαστουκίζει -ειδικά το χαστούκι καταδεικνύει στάση αφέντη προς δούλο- πρωθυπουργό, παρουσία μάλιστα του Ανώτατου πολιτειακού άρχοντα. Μετά από αυτό, ο Κορυζής φίλησε το χέρι του αγγλόδουλου βασιλιά, επέστρεψε στην οικία του και αυτοκτόνησε υπό αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες. Αυτό το χαστούκι ακριβώς είναι μια ακόμη απόδειξη της υποτέλειας των Ελλήνων, δήθεν εθνικών κυβερνητών, στους Αγγλοεβραίους. Η ζωή των Ελλήνων στρατιωτών δεν άξιζε δεκάρα μπροστά στα συμφέροντα της εβραιόδουλης Αγγλίας ή, όπως είχε γράψει ο Έζρα Πάουντ  (στο "Χιου Σέλγουιν Μώμπερλυ") για τον Α΄Ππ, "πέθαναν μυριάδες και ανάμεσά τους οι καλύτεροι, για μια ξεδοντιασμένη γριά σκύλα"...


(1)- Πηγή: ''Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944'', Εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2012
(2)- Πηγή: Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστη», τόμος Δ' σελ. 77- 
(3)- Πηγή: ''Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944'', Εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2012
(4)- Πηγή: «Εθνική Ηχώ», το επίσημο όργανο της Ε.Α.Α.Σ (Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού)  11/04/2011 σελίδα 11.

The Stormtrooper

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

Τα ακροδεξιά Γκόλεμ




Κομμουνιστές εθελοντές στον Ισπανικό Εμφύλιο, καθώς πηγαίνουν στη Βαρκελώνη για να ενταχθούν στον Κόκκινο Στρατό, χαιρετούν με υψωμένη τη δεξιά γροθιά, όπως και οι εγχώριοι αντιναζί εθνικόφρονες


Του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Παρατηρούμε το θλιβερό τοπίο που έχει στηθεί απέναντι στον εθνικοσοσιαλισμό  με σκοπό να βάλει την Ιδέα μας, καθώς και να συκοφαντήσει τους εθνικοσοσιαλιστές. 
Από τη μια μεριά η μαρξιστική λαίλαπα που δεν θα ησυχάσει, αν δεν κατασπαράξει κάθε αξία και αρχή  που πιστεύουμε, και από την άλλη συνεχίζει να μας παρενοχλεί ένας ακροδεξιός εσμός που τρέφεται από τον ''αντιναζισμό'' του, συμμαχώντας ακουσίως ή εκουσίως ακόμα μια φορά με τον μαρξισμό, θέλοντας να αποδείξει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Θα σταθούμε σ' αυτό, γιατί προκαλεί εντύπωση η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι σαν φαντάσματα ξεπήδησαν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, γυρνούν σαν πολιτικά ΓΚΟΛΕΜ πάνω από τα αποκαΐδια και τις στάχτες που αυτοί παρέδωσαν στους νεότερους, και προσπαθούν να σώσουν την ιδεολογική τους ανυπαρξία δεκαετιών, κατηγορώντας τους εθνικοσοσιαλιστές. Μαζί τους σε αυτή την προσπάθεια και κάποια ανθρωπάκια, που σαν πόρνες στο πεζοδρόμιο ψάχνουν να βρουν από 'δω κι από 'κει  την ιδεολογική τους ταυτότητα, καθώς η ιστορία τους έχει δείξει ότι λειτουργούν σαν ΥΒΡΙΔΙΑ, όπου κι αν βρέθηκαν.

ΓΚΟΛΕΜ

Αυτά τα Γκόλεμ μαζί με τα υβρίδια του... "εθνικού χώρου" εξαπέλυσαν ένα κύμα λάσπης, συκοφάντησαν και κατηγόρησαν τον εθνικοσοσιαλισμό ως ανθελληνικό. Ο εθνικοσοσιαλισμός όμως ήταν που με έργα και πράξεις ανέδειξε το αρχαιοελληνικό μεγαλείο, ύμνησε το ολυμπιακό ιδεώδες και εξύψωσε το ελληνικό κάλλος παγκοσμίως.
Κατηγόρησαν τους εθνικοσοσιαλιστές ως δήθεν γερμανόπληκτους, ξέχασαν όμως ότι μόνο  ο εθνικοσοσιαλισμός έμπρακτα καθόρισε την Αλήθεια του αίματος ως αρχή, δίνοντας νόημα στην ψυχική και βιολογική ύπαρξη κάθε ατόμου και έθνους στην Άρια ανθρωπότητα. 
Κατηγόρησαν τον εθνικοσοσιαλισμό για τα πρότυπά του. Τους ήρωες εκείνους από όλο τον Λευκό κόσμο που πολέμησαν μέχρις εσχάτων το κτήνος του μπολσεβικισμού και απέδειξαν στο πεδίο της μάχης τι σημαίνει Πίστη, Καθήκον, Αφοσίωση στην Ιδέα μέχρι το τέλος.
Επειδή όμως αυτά τα ανθρωπάκια δεν μπορούν να δουν πέρα από την ακτίνα που πιάνει το μάτι τους (χαρακτηριστικό του ακροδεξιού τύπου), να τους θυμίσουμε επίσης και τα ηρωικά Τάγματα Ασφαλείας, που δίνοντας ''Όρκον εις τον Φύρερ'' και με όπλα των ''ξένων'' Γερμανών έσωσαν τα χωριουδάκια τους από τις ελληνικές αναρχικές συμμορίες. 

Ας συνεχίσουν λοιπόν να ''γλυκαίνουν'' την ψυχούλα τους με τον γοητευτικό και μποέμ μπολσεβίκο Δραγούμη, ας συνεχίσουν να ζητωκραυγάζουν για τον διορισμένο εβραιόδουλο και τουρκόφιλο Μεταξά, ψάχνοντας συγχρόνως στα σκουπίδια να βρουν ένα ξεροκόμματο αναγνώρισης από τα αποφάγια του κοινοβουλευτικού εθνικισμού. Ν' αφήσουν όμως τον εθνικοσοσιαλισμό και τον Αδόλφο Χίτλερ για αυτούς που μπορούν να αντέξουν το βάρος της Ιδέας στο δύσκολο δρόμο που διάλεξαν.

The Stormtrooper


Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Εκπαίδευση για τον Αγώνα



Αδόλφου Χίτλερ

   Το κίνημα πρέπει κατ’ αρχήν πρέπει να εκπαιδεύσει τα μέλη του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αντιμετωπίζουν τον αγώνα σαν μια άσκοπη επινόηση αλλά σαν τον ίδιο τον σκοπό τους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβούνται την εχθρότητα των αντιπάλων τους, αλλά πρέπει να αισθάνονται ότι είναι η προϋπόθεση για τη δική τους ύπαρξη. Δεν χρειάζεται να αποφεύγουν το μίσος των εχθρών του εθνισμού και της κοσμοθεωρίας μας και τις εκδηλώσεις τους, αλλά πρέπει να τις επιθυμούν. Στις εκδηλώσεις αυτού του μίσους βρίσκονται τα ψέματα και οι συκοφαντίες.
    Όποιος δεν δέχτηκε επίθεση από τις εβραϊκές εφημερίδες, δεν συκοφαντήθηκε και δεν εξυβρίστηκε, δεν είναι ένας καλός Γερμανός και ούτε αληθινός Εθνικοσοσιαλιστής. Το καλύτερο κριτήριο της αξίας της συμπεριφοράς του, για την ειλικρίνεια της πίστης του και για τη δύναμη της θέλησής του είναι η εχθρότητα που εισπράττει από τον θανάσιμο εχθρό του λαού μας.
    Στους οπαδούς του κινήματος, και σε ευρύτερη έννοια σε ολόκληρο το λαό, πρέπει να τονίζουμε ξανά και ξανά ότι οι Εβραίοι και οι εφημερίδες τους πάντα ψεύδονται και ότι ακόμη και μια περιστασιακή αλήθεια προορίζεται μόνο για την κάλυψη μιας μεγαλύτερης απάτης και επομένως είναι και η ίδια ένα προμελετημένο ψεύδος. Οι Εβραίοι είναι οι μεγάλοι δάσκαλοι του ψεύδους, και το ψέμα και η εξαπάτηση είναι τα όπλα του στον αγώνα.
    Κάθε εβραϊκή συκοφαντία και κάθε εβραϊκό ψέμα είναι μια ουλή τιμής στο σώμα των μαχητών μας.
    Αυτός που βλασφημούν περισσότερο, είναι πιο κοντά σε μας, και αυτόν που μισούν θανάσιμα είναι ο καλύτερος φίλος μας.          
    Όποιος πάρει μια εβραϊκή εφημερίδα το πρωί και δεν βλέπει τον εαυτό του να συκοφαντείται από αυτήν, δεν χρησιμοποίησε ωφέλιμα την προηγούμενή του μέρα· γιατί εάν το είχε κάνει θα τον συκοφαντούσε, θα τον διέσυρε, θα τον εξύβριζε, θα τον κακολογούσε, θα τον δυσφημούσε. Και μόνο όσοι πολεμούν αποτελεσματικότατα αυτόν τον θανάσιμο εχθρό του έθνους μας και ολόκληρης της Αρίας ανθρωπότητας και του Αρίου πολιτισμού μπορούν να περιμένουν ότι θα δουν τις συκοφαντίες αυτής της φυλής και τον αγώνα αυτού του λαού να στρέφονται εναντίον τους.
    Όταν αυτές οι αρχές περάσουν στη σάρκα και το αίμα των οπαδών μας, το κίνημα θα γίνει ακλόνητο και ανίκητο.

Απόσπασμα από το βιβλίο ''Ο Αγών μου''

The Stormtrooper