ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟΕΙΔΩΛΟ

Μία μελέτη του Δρ. Χανς Κλώι για το κοσμοείδωλο που χαρακτηρίζει κάθε εποχή, με έμφαση στη δική μας: για την πορεία του από τη γένεση ως την κατάρρευση, τη διαδικασία μετάβασης από το ένα κοσμοείδωλο στο επόμενο.  

«…Όταν, τελικά, το νέο κοσμοείδωλο επιβληθεί πλήρως, τότε αποβαίνει το ακλόνητο θεμέλιο κάθε δημιουργικότητας, η οποία όμως δεν επιφέρει καμία πλέον άξια λόγου μεταβολή στο σύνολο, μόνο συμβάλλει στη συμπλήρωσή του στις λεπτομέρειες. Είναι η στιγμή κατά την οποία το κοσμοείδωλο εκπέμπει μία ισχυρότατη ακτινοβολία προς όλους τους τομείς της ζωής, του πολιτισμού, της διαπλάσεως της ανθρώπινης κοινωνίας. Το τελευταίο στάδιο, η παρακμή, συμπίπτει πάντοτε με την εμφάνιση των προάγγελων του νέου κοσμοειδώλου που έρχεται. Άλλωστε, το κοσμοείδωλο ποτέ δεν φθάνει στην τελειότητα. Όπως καθετί το εγκόσμιο, υποτάσσεται και αυτό στη νομοτέλεια της γενέσεως, της αναπτύξεως και του αφανισμού…»   

         Περιεχόμενα

• Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
• Οδεύουμε προς ένα νέο φιλοσοφικό σύστημα
• Οι ιστορικές εποχές
• Η φυσικομηχανική νοοτροπία
• Οι ανακαλύψεις των φυσικών επιστημών
• Ύλη και Ζωή
• Η πραγματικότητα της ζωής

 Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ: Εκδόσεις Θούλη

The Stormtrooper

 

  

Το ΟΧΙ δεν το είπε ούτε ο Μεταξάς ούτε ο λαός, το είπε ο Μπάλφουρ

 Βρετανοί αξιωματικοί στην ακρόπολη

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

«Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της  παρούσης  πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρεταννίας…»

Από τη διαβόητη «Πράξη Εθνικής Υποτέλειας» του 1825

Η κυριαρχία της Αγγλίας στην Ελλάδα κράτησε ως το 1947. Ο C. M. Woodhouse περιγράφει την «αλλαγή κηδεμόνα» στο βιβλίο του Ο αγώνας για την Ελλάδα 1941-1949 (εκδόσεις Τουρίκη 2012, σελίδα 325), ως εξής: 

«Μέσα σε λίγες εβδομάδες η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έλαβε την ιστορική απόφαση να αναλάβει την κηδεμονία που μέχρι τότε είχε η Βρετανία».  

Στην μακρά αλυσίδα των υποτελών πρωθυπουργών και των διοικούντων, μέχρι και το 1947, στο προτεκτοράτο της Μ. Βρετανίας, Ελλάς, βρέθηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας, ένας πολιτικός νάνος τοποθετημένος σε ρόλο δικτάτορα. 

Οι Άγγλοι σε συνεργασία με τον Γεώργιο τον Β΄ εγκαθίδρυσαν στην Ελλάδα δικτατορία και τον τοποθέτησαν «πρωθυπουργό». Ο λόγος για τον «εθνικό μας κυβερνήτη» Ι. Μεταξά ή, αλλιώς, μπαρμπαγιάννη το πρότυπο των Ελλήνων «εθνικιστών».  

Ο πολιτικός, και όχι μόνο, νάνος, μαζί με τον αγγλόδουλο βασιλιά και ένα συρφετό πρακτόρων αλυσόδεσαν την Ελλάδα στο άρμα των τραπεζιτών. 

Για όσο καιρό παρίστανε τον «εθνικό κυβερνήτη» δεχόταν εντολές, τις οποίες φυσικά εκτελούσε στο ακέραιο, από τον αρχηγό της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα Ντέιβιντ Μπάλφουρ. Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ ήταν γνωστός στην αθηναϊκή κοινωνία ως «παπα-Δημήτρης»! 

Το 1936 ο παπα-Δημήτρης, εμφανίζεται στην Αθήνα και ορίζεται εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού». Ο Ν. Π. Σοϊλεντάκης, στο βιβλίο του Η αφελής Ελλάς, ο ρασοφόρος Άγγλος κατάσκοπος Νταίηβιντ Μπάλφουρ (εκδόσεις Αρμός, 2010) γράφει: «[ο Μπάλφουρ] Προικισμένος με σπάνιο μουσικό ταλέντο, οργάνωσε εκκλησιαστική χορωδία και έγινε γνωστός στην κοινωνία του Κολωνακίου και οικείος στη βασιλική οικογένεια. Μάλιστα, κατέστη ο εξομολογητής μελών της βασιλικής οικογένειας, ενώ συχνά επισκεπτόταν και την οικία του Αλέξανδρου Παπάγου για “τέλεση αγιασμού”». 

Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο B´, τον διάδοχό του Παύλο και ιδιαίτερα με την τότε πριγκίπισσα Φρειδερίκη ήταν πολύ στενές. Ο Μπάλφουρ «ήταν το μάτι και το αυτί» των Βρετανών στο Παλάτι.  Αυτός ήταν ο πραγματικός «εθνικός κυβερνήτης». Ο άλλος, ο κατ’ όνομα κυβερνήτης αλλά στην πράξη μαριονέτα, το μόνο που έκανε ήταν να δηλώνει την πίστη του και την υποταγή του σε κάθε ευκαιρία και μάλιστα δημόσια.

  

Παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944 (του Ι. Χονδροματίδη, Εκδόσεις Θούλη, 2012, σελ. 37): 

«Καθώς ο πόλεμος στην Ελλάδα είναι προ των πυλών, ο Μεταξάς παραμένει ανήσυχος και φοβισμένος. Τυπικά, η Ελλάδα παρέμενε ουδέτερη στην Ευρωπαϊκή σύγκρουση, ωστόσο την ίδια στιγμή, ο “ουδέτερος” και “πατριώτης” Μεταξάς δήλωνε στον ανταποκριτή της Ντέιλι Τέλεγκραφ Άρθουρ Μάρτον (Μάιος 1940): 

“Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον  χρόνο η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνουμε χωρίς συνεννόηση με την Αγγλία και τις περισσότερες φορές ότι κάνουμε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικόν τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης.”».

Έτσι φτάσαμε και στο ΟΧΙ του 1940 που ήταν όμως ταυτόχρονα και ένα ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν στην Ευρώπη και στον αγώνα ενάντια στον μαρξισμό και στον καπιταλισμό, που ήταν συγχρόνως ένα ΝΑΙ στους διεθνείς τοκογλύφους. 

Σήμερα οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που υποδούλωσαν την Ευρώπη, μέσω των διαφόρων κομμάτων διαπληκτίζονται για το ποιος πραγματικά είπε το ΟΧΙ. Οι «εθνικιστές» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι το είπε ο Μεταξάς. Η αριστερά ότι το είπε ο λαός. Το όχι κύριοι «εθνικιστές» και κύριοι της αριστεράς το είπε ο Μπάλφουρ. 

 

Ο αρχηγός της  Ιντέλιτζενς Σέρβις το 1941, λίγο προτού οι Γερμανοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, αναχώρησε για το Κάιρο. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν βρισκόταν στον Ναό του Ευαγγελισμού την 25η Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Τον ακολούθησαν λίγο αργότερα τα μέλη της «εθνικής κυβερνήσεως», Μανιαδάκηδες και λοιποί όπως και ο εβραίος Μιωνής της «Τράπεζας της Ελλάδος» παίρνοντας μαζί τους τον ελληνικό χρυσό που δεν μας επιστράφηκε ποτέ. Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ στο Κάιρο είχε άμεσες σχέσεις με την ελληνική βασιλική οικογένεια και τους πρώην πρωθυπουργούς Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Γεώργιο Παπανδρέου. Επέστρεψε στην Ελλάδα με τη νίκη των «συμμάχων» ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. 

Αυτά τα λίγα για την πατρότητα του ΟΧΙ-ΝΑΙ στους τοκογλύφους και για τους νάνους της πολιτικής μας ζωής που με την ταμπέλα του εθνικιστή εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.     

Υ.Γ. Ο πατέρας του ΟΧΙ στην συνέχεια έγινε Χότζας...

Β. Μαρκεζίνη, Πολιτικὴ Ἱστορία τῆς Νεὠτερης Ἑλλάδος, Τόμος Δ', Ἀθῆνας, 1978, σ. 365

πηγή

The Stormtrooper

Η Σβάστικα και η Γαλανόλευκη

 «Ελέχθη όταν η γερμανική σημαία με τον αγκυλωτόν σταυρόν εκυμάτισε παραπλεύρως της ελληνικής υπέρ την Ακρόπολιν, ότι συναντήθησαν διά των ενδόξων συμβόλων των, ο Εθνικοσοσιαλισμός με τον αρχαίον ελληνικόν πολιτισμόν εις την παλαίφατον κοιτίδα του τελευταίου τούτου. Τίποτε δεν είναι περισότερον αληθές από αυτό. Τόσον το αρχαίον ελληνικόν πνεύμα, όσον και το σημερινόν Εθνικοσοσιαλιστικόν το εκπηγάσαν από τα σπλάχνα του μεγάλου γερμανικού Έθνους διά να αναμορφώση την Ευρώπην και την ανθρωπότητα όλην έχουν μίαν κοινήν φωτεινή και αείζωον βάσιν, εις την οποίαν συναντώνται: Την θεοποίησιν της εργασίας. Και έχουν ένα κοινόν εξωτερικόν γνώρισμα: Την θαυμαστήν άνθησιν του καλού και του ωραίου μ’ εκπληκτικήν γοργότητα, ένα υπέροχον φωτοβόλημα, ένα αστροποβόλημα που δεν επερίμενε πού διά να γεννηθή και να καταυγάση τα πάντα» 

(31/5/1941), εφημερίδα «ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ»

Πηγή: Ristorante Verona 

The Stormtrooper

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΓΟΥΜΗ

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Κάποιοι στην Ελλάδα δημιούργησαν τον μύθο της εθνικιστικής ιδέας, και μάλιστα ως αντίποδα στον Εθνικοσοσιαλισμό, βασικό ενσαρκωτή της οποίας βάφτισαν τον Ίωνα Δραγούμη.  Ο Τάκης Μπαλτάκος ─πρώην στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και πρώην φίλος της Χρυσής Αυγής─ στον πρόλογό του στο βιβλίο του Δραγούμη Ελληνικός πολιτισμός (εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, 1978), στον οποίο δεν μπορεί να κρύψει τον θαυμασμό του γι’ αυτόν, γράφει: « [το βιβλίο Ελληνικός Πολιτισμός]  το έγραψε το 1914 και θέλησε με αυτό να υποδείξει στους Έλληνες τον δρόμο για μια εθνική αναγέννηση». Θα παραθέσουμε από το ίδιο το βιβλίο ορισμένα αποσπάσματα αποκαλυπτικά του «δρόμου για μια εθνική αναγέννηση» που πρότεινε ο Δραγούμης, αλλά, προηγουμένως, έχει ενδιαφέρον να δούμε εν συντομία, μέσα από τον εγκωμιαστικό πρόλογο του Μπαλτάκου, τη θέση του Δραγούμη για τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, από τον Νοέμβριο του 1919 και μετά: «Πίστευε ότι ο ανοικτός πόλεμος κατά των Τούρκων, πόλεμος ο οποίος έθετε σε κίνδυνο τις ακμάζουσες πόλεις και τον Ελληνισμό της Μικρασίας, ήταν σφάλμα. Το έθνος κατά την γνώμη του, έπρεπε να ακολουθήσει την πορεία την οποία ακολούθησε μετά την Ρωμαϊκή κατάκτηση. Η εκ των ένδον κατάληψη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η μέσω αυτής ανασύσταση της Βυζαντινής, ήταν για τον Δραγούμη στόχοι δύσκολοι μεν, αλλά μακροπρόθεσμα εφικτοί».  Μάλιστα… Με λίγα λόγια, κατά τον Δραγούμη, έπρεπε να «γοητεύσουμε» τους Τούρκους, και αυτοί μετά θα έπεφταν στα χέρια μας σαν ώριμα φρούτα. 

Αλλά, ας προχωρήσουμε στις προτάσεις του Δραγούμη για έναν ελληνικό πολιτισμό, τις οποίες αναμφίβολα αποδέχονται και υποστηρίζουν οι νεοέλληνες εθνικιστές: 

Φυλετική καθαρότητα, δεν έχουν οι Έλληνες, λόγω των πολλών επιμιξιών κατά τον Δραγούμη, αλλά, δεν πειράζει, έχουν γερό κόκκαλο! Στη σελίδα 48, ο μέγας πατριώτης γράφει: «Ο σκελετός, τα νεύρα, το αίμα του Ρωμιού, μ’ όλη την επιμιξία του με ξένους λαούς, είναι παλιά και πολιτισμένα. Είναι γερό κόκκαλο ο Ελληνισμός, που βάσταξε ύστερα από τόσους πολιτισμούς και ταίριασε με τόσες εναντιότητες. Να τη η δύναμη και η αδυναμία της φυλής αυτής, που ύστερα από τόσους αιώνες και τόσους πολιτισμούς και τόσες επιδρομές και επιμιξίες έμεινε και είναι ελληνική. Οι Έλληνες λοιπόν είναι δουλεμένοι από τους πολλούς παλιώτερους πολιτισμούς, που πέρασαν απάνω τους, πολιτισμούς, που με την ίδια τους την ιδιοφυΐα αυτοί έπλασαν».  Ούτε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν τα λέει αυτά… Αυτή είναι η ομορφιά του Έλληνα κατά τον Δραγούμη, από όλους αυτούς που πέρασαν από πάνω του πήρε πολλά αλλά κράτησε και την ελληνικότητά του, «πολυπολιτισμένος» με λίγα λόγια.

Είναι κατά της «αρχαιολατρίας», διότι προτιμά το Βυζάντιο και αυτό θέλει να αναστήσει (προφανώς, διά της εκ των ένδον αλώσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως προαναφέραμε). Γράφει, «ενοχλημένος» (σελ. 58): «Έτσι και τους ανθρώπους από πρωτιτερινά χρόνια άρχισαν  και τους βάφτιζαν Περικλήδες, Θεμιστοκλήδες, Σωκράτηδες, Δημοσθένηδες, νομίζοντας πως θα τους εύτειαναν έτσι γνήσιους απόγονους των αρχαίων, που τους εσπούδαζαν ωστόσο στην Ευρώπη για να τους τελειοποιήσουν. Και αρμένιζε η Ελλάδα όλη κατάισα κατά κάποιον αρχαιόμορφο και ξενότροπο μαϊμουδισμό, που έκαμε το ελληνικό μυαλό να παραδέρνη σε μια λιμνοθάλασσα από ιδέες παλιές και νέες». Η λύση είναι «η γνωριμία με τη δημοτική παράδοση», και «τότε μονάχα θα έχωμε λυτρωθεί από την ξενολατρεία και την αρχαιομανία..», «..τότε θα έρθη ο καιρός να αναβρύση από τα σωθικά μας ο νέος ελληνικός πολιτισμός, ο αληθινός, ο δικός μας, ο ξεσκολισμένος και από τα παλιά τα δικά μας και από τα ξένα όλα». Προφανώς, κατά τον Δραγούμη δεν είμαστε γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, και προσπαθούμε να φανούμε με τα αρχαιοελληνικά ονόματα.  Και είναι βάρος «τα παλιά τα δικά μας», τα οποία πρέπει να ξεφορτωθούμε για να γίνουμε Νέοι Έλληνες (χωρίς καμία σχέση με τους αρχαίους). Πρέπει να τονίσουμε ότι ο Δραγούμης δεν στηλιτεύει μια στείρα αρχαιολατρία που περιορίζεται στην αναπόληση του παρελθόντος, αλλά αρνείται ευθέως τη συνέχεια του ελληνικού έθνους. 

Πόσο αντίθετος στ’ αλήθεια είναι με τον Συκουτρή που αναφέρει για τη φυλετική επανάσταση του 1821: « … αποτελεί το ’21 αληθώς ρήξιν προς το παρελθόν και την “παράδοσιν”, την παράδοσιν όμως την βυζαντιακήν και την της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος. Αλλά συγχρόνως αποτελεί αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος...» 

Για τις γυναίκες: (σελ. 77): «Όσο για τις όποιες  γυναίκες, και του χωριού και της πολιτείας, αυτές παντού, με το να μένουν πιότερο στο σπίτι παρά στην αγορά και να μη διαβάζουν εφημερίδες και για να είναι πιο εσωτερικές, αισθαντικές, θρησκευτικές από τον άντρα, φυλάγουν πιότερο την παράδοση από τους άντρες..». Αμόρφωτες και κλεισμένες στο σπίτι έπρεπε να είναι οι γυναίκες για τον Δραγούμη, στον νέο ελληνικό πολιτισμό που ευαγγελιζόταν. Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος προτιμούσε… κουλτουριάρες και κοσμοπολίτισσες, όπως τη Δέλτα και την Κοτοπούλη…

Για όλα μερίμνησε ο Δραγούμης. Και για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική (σελ. 81): «…τα σπίτια πέτρινα, θα τα σκεπάζουν δώματα ή ταράτσες και όχι στέγες [σ.σ. τις θεωρούσε βαρβαρικές]. Τα παράθυρα πολλά, μα και που να σφαλούν καλά για το κρύο, χωρίς χαραμάδες, και με παντζούρια για τον ήλιο και το καλοκαίρι…»

 Άποψη πόλεως στη Συρία

Πνεύμα και πολιτισμός: (σελ. 86): Εδώ ο Δραγούμης πραγματικά μαστιγώνει την ξενομανία: «Όσο για κείνους που γυρεύουν ελληνικό θέατρο, ας παν στον Καραγκιόζη και τον Φασουλή να το μάθουν».

Νέα ελληνική κουζίνα: (σελ. 87): «Τα λαδερά είναι καταλληλότερα για τις ζέστες, τα αρτυμένα για το χειμώνα. Φρεσκότατα, μόλις σφαχτούν, τρώμε τα κρέατα και προ πάντων ψητά και δίχως σάλτσες, και νωπότατα τα ψάρια… Η συνηθισμένη μας τροφή είναι το καλοζυμωμένο, γευστικό, σιταρένιο ψωμί, το εξαιρετικά τιμημένο, που το θυμάσαι, όταν ξαναβλέπης ύστερα από χρόνια κανένα σύντροφο σου στη ζωή και του λες “εφάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι”, το ψωμί, που το τρως με χόρτα βρασμένα, μυρωδάτα, ετοιμασμένα με λάδι και λεμόνι, το ψωμί, που μ’ ένα παραμικρό προσφάγι, ντομάτα, τυρί, κρομμύδι, ελιές, σταφύλια ή σκόρδα, σου φτάνει για να ζήσης και χωρίς αυτό δεν κάμης…» Ποιος Τσελεμεντές; Δραγούμης! Η μπύρα απαγορεύεται: «Όσο για τη μπίρα την ονομάζω ξανθή ξένη».

Νέα ελληνική μόδα:  «Οι αντρίκιες μόδες είναι αγγλικές, αλλά, μ’ όλο τον θαυμασμό, που ταιριάζει να έχωμε για τους Άγγλους, και μ’ όλο το σεβασμό μας για μια μεγάλη δύναμη, δεν μας κάνουν... Οι Βεδουίνοι θα μας έδειχναν καλλίτερα δείγματα φορεσιάς. 

Στη φωτογραφία Πίτερ Ο'Τουλ με φορεσιά βεδουίνου, 

υποδύεται τον Λόρενς της Αραβίας

Κάποια σκιάδια νησιώτικα κάποια σαντάλια ελαφρά και δίχως κάλτσες ή με κάλτσες μεταξωτές… κάποια μαλακά ποκάμισα, όχι φανέλες, και ρούχα ευρύχωρα, άσπρα ή άλλα ανοιχτά χρώματα… αυτά φαντάζομαι πως μπορεί να προσδιορίση για το καλοκαίρι ο νέος πολιτισμός για τους άντρες στις πολιτείες». 

Και μετά την υψηλής αισθητικής πρόταση «σανδάλι με μεταξωτή κάλτσα», χώνεται και στα ρούχα των γυναικών: «..θα λείψει παντάπασι ο κορσές και τα πολλά μεσοφούστανα, όποια και να είναι η μόδα στο Παρίσι… Θα ξαλαφρωθεί και το μεγαλείο των καπέλων, ως που να καταντήσουν χαριτωμένα λαφρίτατα σκιάδια. Οι κάλτσες τους θα είναι μεταξωτές … Εχτός από λεπτό πουκάμισο λινό, δεν θα φορούν άλλα ασπρόρουχα …»!!! (θα ’λεγε κανείς ότι αυτό το τελευταίο το εμπνεύστηκε από το «Βασικό ένστικτο». 

Ελληνική ψυχή  (σελ. 90): «Και μια γλάστρα με βασιλικό μπορεί να συμβολίση  την ψυχή  ενός έθνους  καλλίτερα  από ένα δράμα του Αισχύλου». 

Αλλά τι θα είναι τελικά ο νέος ελληνικός πολιτισμός; «Ούτε σαν τον αρχαίο, ούτε σαν τον πιο αρχαίο, ούτε σαν το βυζαντινό, ούτε και σαν τον ευρωπαϊκό, το συγκαιρινό, θα είναι ο νέος ελληνικός πολιτισμός. Κάτι άλλο θα είναι, που θα κλη και πολλά ανατολίτικα στοιχεία».

Αυτές είναι οι βασικές αρχές του Δραγούμη για την εθνική αναγέννηση. Και είναι αυτονόητο ότι το «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» δεν είναι ένα βιβλιαράκι, αλλά ένα βασικό του έργο. Κάποιοι επιλέγουν τέτοια πρόσωπα και τα παρουσιάζουν ως ιδεολογικούς ταγούς και πρότυπα, διότι είναι μία λύση ανώδυνη, που δεν εγκυμονεί κινδύνους, που μπορεί να τους κάνει αποδεκτούς, και που ικανοποιεί το σύστημα. Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζονται ο Δραγούμης, ο Γιαννόπουλος, ως οι θεμελιωτές μιας δήθεν ελληνικής εθνικιστικής ιδεολογίας την οποία τοποθετούν στον αντίποδα του, δήθεν γερμανικού, Εθνικοσοσιαλισμού.

Οι υποστηρικτές  του Στράσσερ,  του Δραγούμη,  του Μεταξά και άλλων Ελλήνων και ξένων τσαρλατάνων εδώ και πολλά χρόνια ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσπαθούν να επιβάλουν ανώδυνες εναλλακτικές, ασφαλείς, ψεύτικες επιλογές...

The Stormtrooper 

S.A.-Mann Brand (1933)

ΠΗΓΗ: NSEUROPA

The Stormtrooper

Μουσικό διάλειμμα Φρειδερίκος Βασιλεύς (Die Lunikoff Verschwörung - Fridericus Rex)

πηγή:Φαλαγγα Ιδεων

The Stormtrooper

Η φωνή της αλήθειας: Ευάγγελος Κυριάκης

του Σωτήρη Αντωνακόπουλου                                                                                                   

''Η αλήθεια είναι η πιο ισχυρή Θεά, αυτή που κυβερνάει τους ανθρώπους με τόσο αυταρχική κυριαρχία. Γιατί, αν και πολλοί την πολεμούν και πολλές φορές το ψέμα κρύβεται κάτω απ' την αληθοφάνεια, αυτή στο τέλος πάντα θριαμβεύει νικώντας κάθε αντίσταση''

Τα λόγια αυτά του ιστορικού Πολύβιου εύστοχα παίρνουν μορφή στο πρόσωπο του Ευάγγελου Κυριάκη. Εκείνου που η αλήθεια του εθνικοσοσιαλισμού έγινε σκοπός της ζωής του: η πιο ισχυρή Θεά, και πολέμησε μέχρι το τέλος εναντίον του ψέματος του μαρξισμού και του καπιταλισμού.

Τα λόγια του Ευάγγελου Κυριάκη λίγο πριν από την επίθεση της Ιταλίας στην Ελλάδα, σε μια συζήτηση στο Βερολίνο με τον Ι. Βουλπιώτη για το αν ήταν πιθανόν εκείνη η επίθεση να αποτρεπόταν, είναι αποκαλυπτικά:

''Τι περισσότερο θα μπορούσα να κάνω απ' ό,τι καθημερινά προσφέρω μέσα από την εκπομπή μου, λέγοντας την αλήθεια; Εγώ την επιλογή μου την έκανα, γι' αυτό είμαι εδώ και όχι στην Αθήνα. Και ξέρετε πολύ καλά ότι η αλήθεια βρίσκεται στον εθνικοσοσιαλισμό. Ο Μεταξάς θέλησε να γίνει όργανο των Εγγλέζων και πρόδωσε τη χώρα του, επιβάλλοντας μια βασιλική δικτατορία, ώστε να μη μιλάει κανείς κι αυτός να κάνει τις δουλειές των Εβραίων τραπεζιτών του Λονδίνου. Εγώ σε τι μπορώ να τον βοηθήσω και γιατί; Πείτε μου σας παρακαλώ! (...)   Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι γίνεται ένας ολοκληρωτικός πόλεμος. Από τη μια μεριά είναι η Αγγλία μόνη της, τώρα που εξαφανίστηκε η Γαλλία, και από την άλλη ο Άξονας. Αν έχω να διαλέξω ανάμεσα σε μια αγγλοκρατούμενη και σε μια ιταλοκρατούμενη Ελλάδα, είναι αυτονόητο τι διαλέγω. Είμαι εθνικοσοσιαλιστής γιατί πιστεύω στη μεγαλοφυΐα του Φύρερ, του οποίου η σκέψη είναι αλάνθαστη. Ή μήπως έχετε αντίρρηση; (...)  Άλλο η Ελλάδα και ο πολιτισμός της και άλλο η σημερινή κυβέρνηση της, που είναι υποδουλωμένη στην αγγλική πολιτική. Αν η Ελλάδα γίνει πεδίο μάχης για να συντριβεί η Αγγλία, μου φαίνεται εύλογο ότι κάθε πραγματικός Έλληνας οφείλει να συμβάλλει σ' αυτό...''

"Από το Κάιζερχοφ εις την Καγγελαρίαν του Ράιχ", έργο που μετέφρασε ο Ευάγγελος Κυριάκης στην ελληνική γλώσσα, εκδόσεις Νέα Γενεά 

Με τον θάνατό του το 1945, στο έπος του Βερολίνου, ο Κυριάκης θριάμβευσε, όπως η αλήθεια στο τέλος πάντα θριαμβεύει, και μπήκε στο πάνθεον των ηρώων του εθνικοσοσιαλισμού. Στη νέα χιλιετία που ξεκίνησε στο όνομα του Οδηγού μας, του Αδόλφου Χίτλερ, βρίσκεται κι ο Ευάγγελος Κυριάκης εκεί, πιστός δίπλα στον δάσκαλό του τον Γιόζεφ Γκαίμπελς. Δίπλα και η μεγαλοπρεπής Σίτσα Καραϊσκάκη, όπως και κάθε νεκρός, κάθε ζωντανός και κάθε αγέννητος εθνικοσοσιαλιστής μέχρι την τελική Νίκη.

The Stormtrooper

MANU

Η χάλκινη γενεά του Ησιόδου προήλθε από τη φιλύρα ή γεννήθηκε από νύμφες της φιλύρας. Σε ελληνικές πηγές βρίσκουμε και άλλες αναφορές σχετικά με τη γέννηση του ανθρώπου από τη  φιλύρα ή από άλλα δέντρα. Σύμφωνα με την παλαιά γερμανική ποιητική γενεαλογία που μας παραδίδει ο Τάκιτος, ο Τουίστο, πατέρας του Μάνους, από τον οποίο κατάγονται όλοι οι Γερμανοί, ΄ξεπήδησε από τη γη΄. Σύμφωνα με τη μυθολογία των εδδών, ο πρώτος άντρας και η πρώτη γυναίκα ήταν ο Ασκρ και η Έμπλα. Το όνομα της γυναίκας δεν είναι σαφές, αλλά εκείνο του άντρα σημαίνει ΄μελία, φιλύρα ΄. Ο ισοδύναμος του στην παλαιά αγγλική Αισκ παρουσιάζεται ως επώνυμος πρόγονος των Αίσκιγκα. 

Το Mannus είναι ένας τύπος της κοινής γερμανικής λέξης για τον άνθρωπο. Αρχικά θα πρέπει να είχε θεωρηθεί ως προγεννήτορας της ανθρωπότητας και όχι μόνο του γερμανικού λαού. Η ίδια ρίζα απαντά στη σανσκριτική: η λέξη mάnu – αναφέρεται στον άνθρωπο ή στην ανθρωπότητα, ενώ ο Μανού είναι ένας μυθικός θεϊκός πρόγονος. Και εδώ πρέπει να είχε ξεκινήσει ως προπάτορας συνολικά της ανθρωπότητας, αλλά έχει καταλήξει να εκπροσωπεί τον πολιτισμό των Αριών σε αντίστιξη προς τον πολιτισμό των Ντασού, των σκουρόχρωμων αβορίγινων της Ινδίας. Θεωρούνταν ως πρώτος θυσιαστής και αυτός που καθιέρωσε την πυρολατρία.    

Απόσπασμα από το βιβλίο Ινδοευρωπαϊκή ποίηση και μυθολογία M. L. West  σελ. 460

The Stormtrooper

Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς

The Stormtrooper

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Γκαίμπελς, Ολοκληρωτικός Πόλεμος

Totaler Krieg

 Στις 18 Φεβρουαρίου 1943, λίγες ημέρες μετά την τραγική για τη Γερμανία κατάληξη της μάχης του Στάλινγκραντ, ο Γκαίμπελς εκφωνεί στο κατάμεστο Σπορτπαλάστ του Βερολίνου ένα συγκλονιστικό λόγο με θέμα τον ολοκληρωτικό πόλεμο. Πρόκειται για τον πιο διάσημο λόγο του, ο οποίος, επίσης, θεωρείται ο καλύτερός του.

    Ο Γκαίμπελς καλεί τον γερμανικό λαό να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αφοσιωθεί στον σκοπό της νίκης, συμμετέχοντας σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Του επισημαίνει την κρισιμότητα της κατάστασης και την ευθύνη του. «Δύο χιλιάδες χρόνια δυτικού πολιτισμού κινδυνεύουν… Ο γερμανικός λαός και οι σύμμαχοί του εκπληρώνουν μία ευρωπαϊκή αποστολή». Παρουσιάζει σε αδρές γραμμές το πρόγραμμα της κυβέρνησης για την επίτευξη και επιτυχία του ολοκληρωτικού πολέμου, ένα πρόγραμμα που, τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να εφαρμοστεί, ακόμη και σήμερα, για την αντιμετώπιση εθνικών κρίσεων. Τα λόγια του συνεπαίρνουν το πλήθος. Απευθύνει ερωτήματα στο κοινό και λαμβάνει ενθουσιώδεις απαντήσεις. 

    Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο, (έχει μεταφραστεί ο λόγος που πράγματι εκφωνήθηκε από τον Γκαίμπελς, όπως προκύπτει από το σχετικό φιλμ), απαραίτητο για όποιον ερευνά την ιστορία του Β΄Ππ από τις πηγές, που εκδίδεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, χωρίς περικοπές. 

Απόσπασμα από το βιβλίο:

«…Η εξέγερση των στεπών που προετοιμάζεται μπροστά στο μέτωπό μας, και η επέλαση της Ανατολής που ξεσπά στις γραμμές μας καθημερινά και με αυξανόμενη δύναμη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόπειρα επανάληψης της ιστορικής καταστροφής που τόσο συχνά στο παρελθόν απείλησε με εξαφάνιση την ήπειρό μας.

[…]    Πρόκειται για μία άμεση, μεγάλη απειλή, όχι μόνο για εμάς αλλά και για την ύπαρξη κάθε ευρωπαϊκής δύναμης.

[…] Πίσω από τις επελαύνουσες σοβιετικές μεραρχίες, βλέπουμε τους εβραίους που διατάζουν την εκκαθάρισή μας, και πιο πέρα την ολοένα αυξανόμενη τρομοκρατία, το φάσμα τής λιμοκτονίας εκατομμυρίων και την απόλυτη αναρχία στην Ευρώπη. 

[…] Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία δεν έχει καμία πρόθεση να υποκύψει σε αυτή την εβραϊκή απειλή.

[…] Με τόσες υπεράνθρωπες θυσίες που οι στρατιώτες μας κάνουν στο μέτωπο καθημερινά, έχουν το στοιχειώδες δικαίωμα να αναμένουν ότι ουδείς στην πατρίδα διεκδικεί το δικαίωμα να αγνοήσει τον πόλεμο και τις δικές του υποχρεώσεις.

Στον αγώνα των ανδρών, η Γερμανίδα πρέπει αυθόρμητα να επιδείξει την αλληλεγγύη της.

[…] Για κάθε γνήσιο Εθνικοσοσιαλιστή, οι μέρες που διανύουμε έχουν μια καταπληκτική ομοιότητα με τα χρόνια του Αγώνα. Τότε και πάντα ενεργούσαμε με τον ίδιο τρόπο. Είμαστε πάντοτε στο πλευρό του λαού κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, και γι’ αυτόν τον λόγο ο λαός σε όλη μας τη διαδρομή μάς ακολούθησε. Πάντα κουβαλούσαμε το φορτίο μας μαζί με τον λαό, και έτσι δεν μας φαινόταν βαρύ αλλά ελαφρύ. Ο λαός θέλει να τον οδηγήσουν. Ποτέ στην ιστορία ο λαός δεν εγκατέλειψε μια θαρραλέα και αποφασισμένη ηγεσία σε μια κρίσιμη ώρα για το έθνος…»

Το βιβλίο ''Ολοκληρωτικός Πόλεμος'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

The Stormtrooper

Εβραίοι και μαφία

Ο Εβραίος Al Capone 

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Στη σημερινή εποχή το οργανωμένο έγκλημα έχει προβληθεί από τα ΜΜΕ σε μεγάλο βαθμό σαν πράξη εκδίκησης, σαν απονομή δικαιοσύνης που βασίζεται σε άγραφους νόμους ή σαν θαρραλέα και τολμηρή πράξη. Έτσι, μια δολοφονία μπορεί να παρουσιαστεί σαν «οικογενειακή υπόθεση», στην πραγματικότητα, όμως, δεν έχει σχέση με ζητήματα τιμής, αλλά με «μπίζνες». Οι ταινίες του Χόλυγουντ προβάλλουν τη Μαφία κυρίως ως ιταλική, με τους μαφιόζους να έχουν μεταναστεύσει από τη Σικελία στην Αμερική για ένα "καλύτερο μέλλον". Η υπερπροβολή της δήθεν ιταλικής προέλευσης της Μαφίας αποκρύπτει την πραγματική της ταυτότητα: την εβραϊκή. 

Από τα πρώτα χρόνια στην Αμερική, οι εβραίοι ασχολήθηκαν με το παράνομο λαθρεμπόριο ποτών. Το ίδιο, άλλωστε, έκαναν και στη Ρωσία, στην αρχή του 20ού αιώνα.  Στο βιβλίο Δυνάμεις γύρω από τον Ρούσβελτ, στη σελ 76, o Γιόχαν Φον Λέερς γράφει: «Η πηγή της ευημερίας αυτών των εβραίων ήταν το “εμπόριο του νερού της φωτιάς” που πουλούσαν στις φυλές των Ινδών. Όταν λέμε πως φταίει ο ευρωπαϊκός αποικισμός γιατί δηλητηρίασε με το αλκοόλ και κατέστρεψε ολόκληρες φυλές Ινδών, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτό ήταν κυρίως έργο των εβραίων εμπόρων». (σελ. 10) 

                                                                       

 Ακόμη, στο βιβλίο της Σίτσας  Καραϊσκάκη Εβραίοι και κουμμουνισμός αναφέρεται: «Ο κοινωνικός  παρασιτισμός των Ιουδαίων εξελίσσετο ανενόχλητος. Ακόμη κατά το 1890 έζη εις την Ρωσίαν ένα τέταρτο του εκατομμυρίου Ιουδαίων εκ της πωλήσεως οινοπνεύματος εις τους χωρικούς».   (σελ. 14)                                                                                                                                                         

Λόγω της σκόπιμης προβολής μίας εξιδανικευμένης εικόνας του εγκληματία από τα ΜΜΕ, η κοινωνία μπορεί να επιδοκιμάσει ένα ληστή τραπεζών δίχως να γνωρίζει την πραγματικότητα πίσω από τη δράση του, και ποιοι είναι οι υποκινητές του. Στο προαναφερθέν βιβλίο του, ο φον Λέερς, στη σελίδα 76, γράφει: «Όλοι οι περίφημοι γκάνγκστερς είναι εβραίοι. Ο Ζακ Ντάιμοντ είναι εβραίος της ανατολής και ονομάζεται στην πραγματικότητα Ζέκουφ  Ντιαμάντ. Και ο περιβόητος ανώτατος αρχηγός όλων των λαθρεμπόρων ναρκωτικών και διαρρηκτών του Σικάγου Αλ Καπόνε ήταν κι αυτός εβραίος. Στη Νέα Υόρκη ο χειρότερος διαρρήκτης τραπεζών, λαθρέμπορος ναρκωτικών και έμπορος λευκής σάρκας ήταν επί ένα διάστημα ο γκάνγκστερ Φλέγκενχαϊμερ, που κατάφερε από μικρός εβραίος εκβιαστής στις ανατολικές συνοικίες της Νέας Υόρκης να γίνη ο αρχηγός μιας τεράστιας οργανώσεως με πολλές διακλαδώσεις. Το άστρο του έλαμπε, όταν η ποτο-απαγόρευση στις  Ηνωμένες Πολιτείες εδημιούργησε ένα ανθηρό εμπόριο οινοπνευματωδών».      

Αλλά εκτός από τις ξεκάθαρα εγκληματικές πράξεις (δολοφονίες, ληστείες), υπάρχουν και άλλες φαινομενικά «καθαρές», που παρουσιάζονται ως επαγγελματικές, εμπορικές, επιχειρηματικές και στην πραγματικότητα είναι εγκληματικές (αισχροκέρδεια, τοκογλυφία). Σχετικά με αυτό, η Σίτσα Καραϊσκάκη, πάλι, στο ανωτέρω βιβλίο της, αναφέρει: (σελίδα 10): «Πλήθος εβραίων έζη εις την εξοχήν παρ’ όλας τας απαγορευτικάς διατάξεις. Μετέβαλον εις μονοπώλιον το γεωργικόν εμπόριον, ήσαν εκμισθωταί και κάτοχοι πολλών τσιφλικίων, αλευρομύλων, εργοστασίων ζακχάρεως, οινοπνευματωδών ποτών ή ήσαν τοκογλύφοι».   

Σημαντικές αναφορές στην εβραϊκή -και όχι ιταλική- προέλευση του εγκλήματος στις ΗΠΑ, κάνει και ο George Rockwell στο βιβλίο του White Power.  Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μίας συμμορίας εβραίων από την Ν. Υόρκη, της «Εταιρείας Δολοφονιών»:  «Η ‘Εταιρεία Δολοφονιών’  είχε έδρα το Γκρήνποϊντ Ντίστρικτ του Μπρούκλυν και αρχηγό τον Εβραίο ‘Λέπκε’ Μπακώλτερ. Πιστοί στην παράδοση της εβραϊκής Τορά και των Εβραίων που αναφέρει ο Γκίμπον, που διαμέλιζαν ανθρώπους και χόρευαν στους δρόμους φορώντας τα εντόσθια των θυμάτων τους, οι αιμοσταγείς δολοφόνοι της ‘Εταιρείας Δολοφονιών’ ειδικεύονταν στο να δένουν ζωντανά τα θύματά τους και έπειτα να τα μαχαιρώνουν μέχρι θανάτου με έναν παγοθραύστη – για μετρητά! Καμία άλλη ομάδα δολοφόνων για λεφτά δεν έφτασε ποτέ στα επίπεδα αγριότητας της εβραϊκής ‘Εταιρείας Δολοφονιών’!»  Μαλιστα, ο Ρόκγουελ παραθέτει τα ονόματα των μελών της «εταιρείας», αν όχι όλα, τα περισσότερα εβραϊκά! Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Μίκυ Κοέν που ειδικευόταν στον  βασανισμό και το σκότωμα με παγοθραύστη. (WHITE POWER τόμος Δ΄, σελ 92). 

Οι περισσότερες ταινίες «βίας» και «αστυνομικές» του Χόλυγουντ είναι εμπνευσμένες από αυτές τις πραγματικές ιστορίες. Ο τρόπος προβολής τους, η επιλογή διάσημων ηθοποιών, οι γυμνές σκηνές, έλκουν τον αποχαυνωμένο ήδη θεατή και οδηγούν στο να θεωρούνται οι φρικτοί, τερατώδεις εγκληματίες, «γοητευτικοί αντι-ήρωες», «ιδιοφυείς», ή «επαναστάτες», και το έγκλημα, πράξη που αποκαλύπτει θάρρος και μεγαλοφυία! 

Το σε τίνος τα χέρια φτάνουν στο τέλος τα χρήματα, συνήθως αποκρύπτεται όμως….

Έτσι, η Μαφία και το οργανωμένο έγκλημα συνεχίζουν σε όλο τον κόσμο την δράση τους, χωρίς κανείς να τους καταπολεμά ουσιαστικά. 

The Stormtrooper