ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΙΤΣΙΚΗΣ - ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΙΝΔΑΛΜΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ-ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

Ο Κιτσίκης με τον τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ 

Επί δεκαετίες ο λεγόμενος «χώρος» προβάλλει ως ιδιαίτερη προσωπικότητα τον  συγγραφέα, τουρκολόγο, και διάφορα άλλα, Δημήτριο Κιτσίκη και προπαγανδίζει τις θέσεις του, είτε εκδίδοντας βιβλία του, είτε με συνεντεύξεις, εκδηλώσεις κ.λπ.

Στη γνωστή «ανεκτική» ιστοσελίδα lifo.gr δημοσιεύθηκε σήμερα 29.7 μία συνέντευξη του Κιτσίκη, λίαν αποκαλυπτική. Ιδού, λοιπόν, ποιον προβάλλουν με ζήλο δεκαετίες τώρα οι εθνικιστές:

Από την εισαγωγή της lifo: «Ταξίδευε άλλωστε συχνά στη γείτονα, σε πανεπιστήμια της οποίας δίδαξε κιόλας επί σειρά ετών, ενώ είχε αναπτύξει προσωπική σχέση με δύο πρώην πρωθυπουργούς, τους Τουργκούτ Οζάλ και Μεσούτ Γιλμάζ. Είναι, επιπλέον, εξέχον μέλος της Αδελφότητας Χιζμέτ που ίδρυσε ο Φετουλάχ Γκιουλέν».

Δηλώσεις του ίδιου του Κιτσίκη: «…Ἀποσχιστικός ἐμφύλιος εἶναι ὁ κουρδικός πόλεμος ἀνεξαρτησίας ὅπως ἐμφύλιοι ἀπό το 1821 ὑπῆρξαν ὅλοι οἱ πόλεμοι ἀνεξαρτησίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ και τῶν βαλκανικῶν λαῶν, τῶν Ἀρμενίων και των Ἀράβων πού διεμέλισαν την πολυεθνική και πολυθρησκευτική Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία, ἐμφύλιοι που ὑποκινήθηκαν ἀπο τα συμφέροντα τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. Ὁ διαμελισμός τοῦ βαλκανοασιατικοῦ χώρου συνεχίζεται και σήμερα και ἀπό τις δύο πλευρές τοῦ Αἰγαίου…

-Ἤδη προ τριακονταετίας εἶχα δηλώσει ὅτι «οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι», δηλαδή ἐννοοῦσα ὅτι εἴμεθα ὁ ἴδιος λαός με δύο γλῶσσες και δύο θρησκεῖες, ὅπως ἦσαν οἱ Ῥωμαῖοι, ἕνας λαός με δύο γλῶσσες (ἑλληνικά και λατινικά) και δύο θρησκεῖες (ἀρχαιοελληνική και ἀρχαιορωμαϊκή). Οἱ Ῥωμαῖοι μᾶς ἐθεώρουν παρηκμασμένους και μᾶς ἀπεκάλουν Γραικύλους. Οἱ Ῥωμαῖοι ἐθεώρουν τους ἑαυτούς τους ὡς οἱ καλύτεροι Ἕλληνες. Ὅταν ἐξέσπασε ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάσταση το 1821, ἡ Πελοπόννησος εἶχε μόνον κατσικόδρομους και ἔμοιαζε με την σημερινή ἐπαρχία τοῦ ἀνατολικοῦ Κουρδιστάν, το Χάκκιαρι, γι'αὐτό και ἡ ἑλληνικη ἀστική τάξη παρέμεινε ἐντός τῆς Αὐτοκρατορίας, ἀρνούμενη να μετακομίσῃ στην Πελοπόννησο (ὡς δυτικό «Κουρδιστάν» τῆς Αὐτοκρατορίας)….

… Βασισμένος στην διαπίστωση ὅτι ὁ ἑλληνισμός εἶναι το πᾶν, ὅπως ὁ Θεός, ὅπως το Ἅγιον Πνεῦμα, συμπεριλαμβάνει, ὅπως ὁ Θεός, τα πάντα, δηλαδή και τον Σατανᾶ. Ὁ Θεός ἐξ ὁρισμοῦ δεν εἶναι διχαστικός, εἶναι συνθετικός, εἶναι διαλεκτικός, σε θέση τῆς ἑλληνικῆς διαλεκτικῆς, δηλαδή το ἀκριβῶς ἀντίθετο τοῦ σημερινοῦ φαινομένου τοῦ γραικυλισμοῦ που γεννᾷ τον κομματισμό, το μῖσος, τον ἀντισημιτισμό, τον ῥατσισμό, την ἔννοια τοῦ «ἀντί» (ἀντιφασισμός, ἀντικομμουνισμός). Ὁ ἐθνικισμός συρρικνώνει τον ἑλληνισμό διότι τοῦ ἐπιβάλλει σύνορα, ἀντίθετα με τον ἑλληνοκεντρισμό που δεν δύναται να ἐπεκταθῇ ἐφ'ὅσον εἶναι οἰκουμενικός και ἀγωνίζεται, προς χάριν τῆς οἰκουμένης να μην συρρικνωθῇ. Πολιτικά, αὐτό ἐκφράζεται με τον ἐθνικομπολσεβικισμό (σύνθεση κομμουνισμοῦ και φασισμοῦ), με την ἑλληνοτουρκική συνομοσπονδία, με τον εὐρωπαϊσμό (ἡ Εὐρώπη ὡς κουτσό παιδί τοῦ ἑλληνισμοῦ), με τον σινισμό (τεράστιος πολιτισμός, παιδί τοῦ ἑλληνισμοῦ) και με την Ὀρθοδοξία τῆς ἐρήμου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, που συμπεριλαμβάνει τον χριστιανικό, τον σουφικό, τον βαϊσναβικό και τόν βουδδιστικό μοναχισμό ὑπό την σκέπη τοῦ Χριστοῦ (που ὀνομάζεται Ἀλί στον Ἀλεβισμό).

Ποῖο πολίτευμα θα θεωρούσατε ἰδανικό; Την λαοκρατία (την κυριαρχία τοῦ λαοῦ, σε ἀντίθεση με την δημοκρατία, την κυριαρχία τοῦ δήμου, δηλαδή τῆς ὀλιγαρχίας τῆς ἀστικῆς τάξεως) και την μοναρχία (μόνη ἀρχή, σε ἀντίθεση με την συνταγματική βασιλεία) βυζαντινοῦ ἤ ὀθωμανικοῦ τύπου..

….-Δεν ὑπῆρξα ποτέ ἀριστερός.  Οἱ ἔννοιες δεξιός-ἀριστερός εἶναι ἀποκλειστικά ἀστικές ἔννοιες προερχομένες ἀπό την Γαλλική Ἐπανάσταση. Ἤμουν και παραμένω κομμουνιστής, ὑποστηρικτής τοῦ ΚΚΕ…»

Όλη η συνέντευξη του Κιτσίκη εδώ: 

http://www.lifo.gr/articles/world_articles/109104

Ίδιοι με τους Τούρκους είμαστε, λοιπόν, για τον μπολσεβίκο Κιτσίκη και εμφύλιος  πόλεμος η Επανάσταση του 1821.  Η Πελοπόννησος κάτι σαν το Κουρδιστάν. Και , «δυστυχώς», η μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία διαμελίστηκε… Κακά τα σύνορα για τον ελληνισμό, που του τα επιβάλλει ο εθνικισμός, το ιδεώδες είναι ο εθνικομπολσεβικσιμός και η ελληνοτουρκική συνομοσπονδία.  Πολύ φυσιολογικό να τα υποστηρίζει αυτά ένας κουμουνιστής, οπαδός του ΚΚΕ. Το περίεργο είναι αυτός ο άνθρωπος να προβάλλεται επίμονα ως «μορφή» από τον εθνικιστικό χώρο. Και δεν είναι μόνο περίεργο, αλλά είναι και ύποπτο. Κάτι τρέχει με τον χώρο:  Δραγούμης (βλ. εδώ), Γούδης (βλ. εδώ), Κιτσίκης…

Ας προβληματιστούν οι νεώτεροι για το τι είναι ο εθνικομπολσεβικισμός που τους τον πασάρουν σαν κάτι «εναλλακτικό» και μοντέρνο, και τι εξυπηρετεί αυτή η προβολή…

The Stormtrooper

White Power

                                                                                                                                                                    Συγγραφέας: George Lincoln Rockwell

Εκδοτικός οίκος: Edelweiss

Μετάφραση: Μανώλης Στρατάκης

Σημειώσεις: Μανώλης Στρατάκης

Σελίδες: 504

Μέγεθος: 17 x 23 εκ.

ISBN: 978-618-80149-3-0

Το White Power είναι ένα μνημειώδες έργο, το magnum opus του Τζορτζ Λίνκολν Ρόκγουελ (1918-1967), αρχηγού του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος Αμερικής. Ο τίτλος του, άλλωστε, τον οποίον εμπνεύστηκε ο ίδιος ο συγγραφέας, χρησιμοποιήθηκε, έκτοτε, από τους οπαδούς της υπεροχής της Λευκής Φυλής, ιδίως στις ΗΠΑ, για να χαρακτηρίσει τη σχετική ιδεολογία και το Κίνημα. 

Πρόκειται για ένα έργο ακραίο και σοκαριστικό, συγχρόνως όμως απόλυτα ρεαλιστικό, αποκαλυπτικό και συγκλονιστικό. Ο Ρόκγουελ εκφράζει τη δική του αλήθεια σχετικά με την παρακμή της Αμερικής και τις αιτίες αυτής, τους «αθεάτους υπεύθυνους» γι’ αυτήν, τον Β΄Ππ, τη σκοπιμότητα της διάδοσης και επιβολής της «ανεκτικότητας», του «πολυπολιτισμού», του «αντιρατσισμού». Και βέβαια, αναφέρει τη δική του λύση για τα προβλήματα που αναλύει. Το ύφος του βιβλίου είναι προσωπικό, ζωντανό και γλαφυρό και διατηρεί το ενδιαφέρον τού αναγνώστη αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα.

Το WHITEPOWER είναι ένα ιστορικό, βαθιά πολιτικό, εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο για όποιον ενδιαφέρεται για την ιστορία και την πολιτική.

Το βιβλίο ''White Power'' μπορείτε να το βρείτε εδώ     

The Stormtrooper

Ουκρανοί εθνικοσοσιαλιστές τίμησαν πεσόντες των SS

Ουκρανοί εθνικοσοσιαλιστές συγκεντρώθηκαν την 24 Ιουλίου με αφορμή την 72η επέτειο από την μάχη του Μπρόντι, πόλη της δυτικής Ουκρανίας για να τιμήσουν τους πεσόντες της ουκρανικής 14ης Μεραρχίας των SS "Γαλικία", η οποία ενεπλάκη στην μάχη με αποτέλεσμα να υποστεί βαριές απώλειες.

 

Πηγή: pravyysektor

The Stormtrooper

ΑΦΙΣΟΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ: ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Σύντροφοι από τον Πειραιά και την Αθήνα προχώρησαν σε αφισοκόλληση στην πόλη του Πειραιά. Δράση αφιερωμένη στον Μάρτυρα της Ιδέας Ρούντολφ Ες, από τη δολοφονία του οποίου στη φυλακή Σπαντάου στο Βερολίνο, συμπληρώνονται στις 17 Αυγούστου 29 χρόνια.

Τα συνθήματα στις αφίσες ήταν:

ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

SMASH CULTURAL MARXISM

ΑΝ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

Η δράση για τη διάδοση του Εθνικοσοσιαλισμού επιβάλλεται και συνεχίζεται.

 

 

The Stormtrooper

Πορεία εθνικοσοσιαλιστών στην Ουκρανία

The Stormtrooper

ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Σύντροφοι από την Πάτρα έκαναν αφισοκόλληση σε κεντρικά σημεία της πόλης τους. Στις αφίσες αναγραφόταν "ΑΝ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ" και "Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ". Επίσης έγραψαν σε διάφορα σημεία το σύνθημα "Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ"

Η δράση για τη διάδοση του Εθνικοσοσιαλισμού

επιβάλλεται και συνεχίζεται.

 

The Stormtrooper

TRIUMPH DES WILLENS - Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ

Το δημοφιλές ντοκιμαντέρ του Εθνικοσοσιαλιστικού Συνεδρίου στη Νυρεμβέργη του 1934 αντιπροσωπεύει την τελειότητα μιας νέας μορφής τέχνης. Ποτέ πριν ή από τότε δεν έχουν η τεχνική, η σύνθεση και το περιεχόμενο συνδυαστεί για ένα πιο θεαματικό αποτέλεσμα. 

Πίσω από την κλασσική απεικόνιση του κινηματογραφικού αριστουργήματος της Λένι Ρίφενσταλ, όμως, βρίσκεται κάτι που συνήθως παραβλέπεται. 

Κατ’ εντολή του Φύρερ, το έργο απέκτησε το όνομα με το οποίο έγινε γνωστό. Γιατί επέλεξε αυτόν τον συγκεκριμένο τίτλο; Ποιο μήνυμα προσπαθούσε να περάσει; 

Το να θέσουμε αυτά τα ερωτήματα είναι το να εξετάσουμε την εσωτερική δυναμική του Κινήματός μας. Πράγματι, είναι το να αναρωτηθούμε το πώς η πρώτη μεγάλη νίκη του Εθνικοσοσιαλισμού κατέστη δυνατή. 

Εδώ είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η επιτυχία δεν επετεύχθη με ευχολογίες ή εντελώς τυχαία.  

Αλλά μάλλον, ήταν το αποτέλεσμα ενός απίστευτου αγώνα 14 χρόνων ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. 

Μόλις 10 χρόνια πριν τον θαυμαστό θρίαμβό του, το Κίνημα είχε συνθλιβεί, ο ηγέτης του ήτο φυλακισμένος, και οι υποστηρικτές του διασκορπισμένοι. Οι προοπτικές του για επιτυχία ήταν ανύπαρκτες. Η ιδέα ότι μια μέρα θα επικρατούσε ενάντια όλων των σπουδαίων κομμάτων και θεσμών της εποχής μπορούσε μόνο να φανεί ως ένα αξιολύπητο, γελοίο ονειροπόλημα. 

Ο αποφασιστικός παράγοντας

Εν τούτοις, μια δεκαετία μετά, το «απίθανο» είχε συμβεί, και το «γελοίο»  όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα. Το Κίνημα είχε νικήσει. Πώς ήταν δυνατόν αυτό; 

Εάν εξετάσουμε προσεκτικά αυτήν την ερώτηση, ανακαλύπτουμε την απάντηση σε έναν αποφασιστικό παράγοντα: τη ΘΕΛΗΣΗ, θέληση βασισμένη πάνω σε μια καινούρια ιδέα, σε μια καινούρια πίστη. 

Αυτή η θέληση δεν έπαιρνε το «Όχι» ως απάντηση. Δεν ανεχόταν καμία εναντίωση. Δεν κουραζόταν ή εγκατέλειπε. Δεν συνθηκολογούσε. Δεν τα παρατούσε ποτέ. 

Αυτή η θέληση ήταν σοβαρή. Ήταν αποφασισμένη να νικήσει, να κάνει ό,τι είναι αναγκαίο για να θριαμβεύσει, ανεξαρτήτως κάθε θυσίας  ή του χρονικού διαστήματος που θα έπαιρνε. 

Αυτή η θέληση ξεκίνησε με έναν άντρα και έγινε η συλλογική θέληση ενός σώματος αποτελούμενου από άνδρες και γυναίκες, για τους οποίους ένα καλύτερο μέλλον ήταν πιο πολύτιμο από ό,τι ήταν οι ίδιες τους οι ζωές. Τους ώθησε να δράσουν και τους οδήγησε μπροστά, ανεξάρτητα από κάθε εμπόδιο ή αναποδιά. 

Και στο τέλος –ως ανταμοιβή για την επιμονή και την πίστη τους- νίκησαν. Η θέλησή τους είχε θριαμβεύσει! 

Η αποτυχία της Θέλησης

Αντιθέτως, η έλλειψη επιτυχιών σήμερα μπορεί να αποδοθεί –πολύ απλά- στο ακριβώς αντίθετο. Αν ήταν να φτιαχτεί ένα ντοκιμαντέρ για το τωρινό μας δίλημμα, ο σωστός του τίτλος θα ήταν Αποτυχία της Θέλησης –αποτυχία της φυλής μας ως σύνολο – ηθική αποτυχία-  ειδικότερα από μέρους αυτών που ισχυρίζονται πως τους ανησυχεί ιδιαιτέρως το φυλετικό μας μέλλον. Αυτό είναι το ουσιώδες ζήτημα του προβλήματός μας. 

Θέληση (“Will”). Που σημαίνει «θέλω» (από το γερμανικό ρήμα “will” που σημαίνει «θέλω»). 

Τι θέλουμε; Πόσο πολύ το θέλουμε; Πόσο σημαντικό είναι για εμάς; Τι είμαστε ικανοί να κάνουμε για να το επιτύχουμε; 

Στις απαντήσεις αυτών των ερωτήσεων βρίσκεται ο ορισμός των αξιών ενός ατόμου, και πράγματι, στην ταυτότητά του και στον αληθινό χαρακτήρα του. 

Για αυτούς που έχουν κάνει τον Σκοπό του Αδόλφου Χίτλερ και της Νέας Τάξης του το κέντρο της ζωής τους, δεν μπορεί παρά να υπάρξει μόνο μια σειρά αξιών που έχει οποιαδήποτε πραγματική σημασία και σημαντικότητα. Αυτές οι αξίες εκφράζονται με μια κοινή επιθυμία, μια κοινή αποφασιστικότητα, μια κοινή θέληση –μια θέληση διόλου διαφορετική από αυτήν η οποία παρήγαγε αυτόν τον προηγούμενο θρίαμβο, μια θέληση η οποία στέκεται σήμερα ως ο εγγυητής της τελικής μας νίκης.

πηγή

Κωνσταντίνα Ιωάννου

The Stormtrooper

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Adolf Hitler

                                                                                                                                                                   Συγγραφέας: Philipp Bouhler, Φίλιπ Μπούλερ
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση: Μαρία Αντωνάκη
Επιμέλεια: Μανώλης Στρατάκης
Σελίδες: 82


«Ένας άγνωστος ίδρυσε ένα κόμμα, και από εκείνη τη μικρή ομάδα αντρών, μέσα από πολλές δοκιμασίες και βάσανα, προέκυψε ένα λαϊκό κίνημα και τελικά ένα νέο Γερμανικό Ράιχ»

Στο Adolf Hitler ο Φίλιπ Μπούλερ κάνει μία περιεκτική αναφορά στην πορεία του Αδόλφου Χίτλερ από τη γέννησή του ως το 1938.
Πώς ο ορφανός μαθητής εξελίχθηκε στον Ηγέτη που σφράγισε με την παρουσία και τον Αγώνα του την παγκόσμια ιστορία;
Πώς ο φτωχός εργάτης εξελίχθηκε στον Ηγέτη που οδήγησε τη Γερμανία από την απόλυτη ταπείνωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στο Τρίτο Ράιχ;
Συγχρόνως, περιγράφεται και η πορεία του NSDAP από ένα κόμμα έξι ατόμων σε ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα.
Πρόκειται για ένα βιβλίο διαφορετικό, αφού γράφτηκε το 1938 από έναν συνεργάτη του Χίτλερ, και όχι χρόνια μετά την πτώση από κάποιον πολιτικώς ορθό συγγραφέα. Απαραίτητο για όποιον μελετά την ιστορία από τις πηγές και συγχρόνως ενδιαφέρεται για την «άλλη άποψη». Συνοδεύεται από επεξηγηματικές σημειώσεις και φωτογραφικό υλικό.

Το βιβλίο ''Adolf Hitler'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

πηγή

The Stormtrooper

Bound for Glory

The Stormtrooper

Η γενοκτονία των Γερμανών στη Ρωσία από τα εβραϊκά σοβιέτ

Οι Γερμανοί υπήρξαν η πρώτη εθνική ομάδα που εκτοπίστηκε συλλογικά, μερικές εβδομάδες μετά την εισβολή στην ΕΣΣΔ της ναζιστικής Γερμανίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 1939, 1.427.000 Γερμανοί ζούσαν στην ΕΣΣΔ, απόγονοι στη μεγάλη πλειοψηφία τους των Γερμανών αποίκων τους οποίους είχε προσκαλέσει η Αικατερίνη η Β΄, που και η ίδια καταγόταν από την Έσση, για να κατοικήσουν τις αχανείς ερημικές εκτάσεις της νότιας Ρωσίας. Το 1924 η σοβιετική κυβέρνηση είχε δημιουργήσει μια αυτόνομη Δημοκρατία των Γερμανών του Βόλγα. Ωστόσο, αυτοί οι «Γερμανοί του Βόλγα», που αριθμούσαν περί τους 370.000, δεν αντιπροσώπευαν παρά μονάχα το ένα τέταρτο ενός πληθυσμού  γερμανικής καταγωγής που ήταν διάσπαρτος τόσο στη Ρωσία (στις περιοχές του Σαράτοφ του Στάλινγκραντ, του Βορονέι, της Μόσχας, του Λένινγκραντ κ.λπ.) όσο και στην Ουκρανία (390.000 άτομα) και τον βόρειο Καύκασο (στις περιοχές του Κράσνονταρ, του Ορτζονικίτζε, της Σταβρόπολ), ακόμη και στην Κριμαία ή τη Γεωργία. Στις 28 Αυγούστου 1941, το Πρεζίντιουμ του Ανωτάτου Σοβιέτ εξέδωσε ένα διάταγμα το οποίο όριζε ότι όλος ο γερμανικός πληθυσμός της αυτόνομης Δημοκρατίας του Βόλγα, των περιοχών του Σαράτοφ και του Στάλινγκραντ έπρεπε να εκτοπιστεί στο Καζακστάν και στη Σιβηρία. Σύμφωνα με το κείμενο, η απόφαση αυτή αποτελούσε προληπτικό ανθρωπιστικό μέτρο!       
Από το βιβλίο: ''Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού''

The Stormtrooper

               

ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ

                                                                                                               

Μια απέραντη τοιχογραφία του συστήματος των φυλακών και των στρατοπέδων στην πρώην Σοβιετική Ένωση από το 1918 ώς το 1956, και κυρίως κατά τη σταλινική περίοδο, ένα σύγχρονο έπος όπου η αβάσταχτη σκληρότητα των περιγραφών μετριάζεται συχνά από το χιούμορ, τα αυτοβιογραφικά κεφάλαια εναλλάσσονται με μεγάλους ιστορικούς πίνακες, και μέσα από όλα αυτά προβάλλει η τραγική μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Ένα βιβλίο που σφράγισε τον 20ό αιώνα.

Ο όρος Γκουλάγκ, ακρωνύμιο των ρωσικών λέξεων Glavnoye Upravleniye ispravitelno-trudovyh Lagerey (Γενική Διεύθυνση Αναμορφωτικών Στρατοπέδων Εργασίας), δηλώνει το σύστημα των σοβιετικών στρατοπέδων εργασίας στο οποίο, στο αποκορύφωμα της ανάπτυξής του κατά τη δεκαετία του 1930, είχαν εγκλειστεί εκατομμύρια άνθρωποι. Εκτός από τους χωρικούς που είχαν συλληφθεί κατά την κολεκτιβοποίηση, αυτοί που στέλονταν στο γκουλάγκ ήταν διαφωνούντες διανοούμενοι, μέλη εθνικών ομάδων ύποπτα για έλλειψη νομιμοφροσύνης, μέλη φατριών που είχαν χάσει τη δύναμή τους στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, ταξιδιώτες κατηγορούμενοι για συνωμοσία με ξένες κυβερνήσεις όσο βρίσκονταν στο εξωτερικό, ύποπτοι για σαμποτάζ, ακόμη και οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου που επέστρεψαν στη χώρα μετά το 1946. Οι κρατούμενοι γέμισαν τα γκουλάγκ σε τρία κυρίως κύματα: το 1929-1932, τα πρώτα χρόνια του πενταετούς προγράμματος· το 1936-1938, όταν οι εκκαθαρίσεις του Στάλιν βρίσκονταν στη μεγαλύτερή τους έξαρση, και τα πρώτα χρόνια αμέσως μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Σολζενίτσιν αναφέρει ότι "περίπου σαράντα με πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι κλείστηκαν στο Αρχιπέλαγος με βαριές ποινές". Κατά τη μετασταλινική περίοδο της "φιλελευθεροποίησης" το γκουλάγκ διαλύθηκε, και τις αρμοδιότητές του τις απορρόφησαν διάφορες υπηρεσίες που συγκεντρώθηκαν σε έναν νέο οργανισμό, τη Γενική Διεύθυνση Αναμορφωτικών Κέντρων Εργασίας.

Ο ίδιος ο Σολζενίτσιν έχει αποκαλέσει το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ το "κύριο" έργο του, προτάσσοντάς το έναντι των άλλων μεγάλων μυθιστορημάτων του που εδραίωσαν τη συγγραφική του φήμη και του εξασφάλισαν το Βραβείο Νομπέλ.

Το "χρέος της μνήμης" τον κινεί να συγγράψει ένα ντοκουμέντο για τους δεσμώτες ενός συστήματος εξουσίας που βασίζει τη διαιώνισή του στη στέρηση της ελευθερίας και στον αφανισμό του "εσωτερικού εχθρού". "Η περιοχή του ποταμού Κολύμα ήταν το μεγαλύτερο και το πιο φημισμένο νησί, ο πόλος της απανθρωπιάς αυτής της καταπληκτικής χώρας Γκουλάγκ, που η γεωγραφία την έχει κομματιάσει σε αρχιπέλαγος, αλλά η ψυχολογία την αλυσόδεσε σε ήπειρο -μιας χώρας σχεδόν αθέατης, σχεδόν ανεπαίσθητης, όπου και κατοικούσε ο λαός των Ζεκ [κρατουμένων]."

Τόμος ΙΙ

Στον δεύτερο τόμο (Μέρη ΙΙΙ – IV), που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, ο Σολζενίτσιν επικεντρώνεται στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, αυτόν τον τρομακτικό μηχανισμό, ένα σύστημα σύγχρονης δουλοπαροικίας, που άλεσε στα σωθικά του εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές. Σκληρότητα, ειρωνεία, ωμότητα, λυρισμός, χιούμορ, αυτοϋπονόμευση, εμβάθυνση στον ψυχισμό, στα ιδεολογικά, κοινωνικά, ψυχολογικά κίνητρα που διαμορφώνουν τη στάση του ανθρώπου απέναντι στους άλλους και στον ίδιο του τον εαυτό: το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ 2 είναι μια δυσπρόσιτη κορυφή στην ιστορία, της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα κλασικό έργο που παραμένει ανατριχιαστικά επίκαιρο, ως ανατομία της σχέσης ανάμεσα στον άνθρωπο και στην κτηνώδη εξουσία.

Ο Γκόρκι και οι εκτοπισμένοι

Το απόσπασμα που ακολουθεί περιγράφει την επίσκεψη στα γκουλάγκ για προπαγανδιστικούς λόγους ενός πολύ αγαπημένου στο καθεστώς συγγραφέα, Μαξίμ Γκόρκι (1868-1936), ιδρυτή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, συγγραφέα βιβλίων όπως «Η μάνα» ή «Οι μικροαστοί», που ήταν σαν ευαγγέλια του σταλινισμού

«Η συκοφαντία είναι συκοφαντία, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αναπάντεχο! Η επιτροπή της Πανενωσιακής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής υπό την προεδρία «της συνείδησης του κόμματος» συντρόφου Σολτς πήγε να μάθει τι συμβαίνει εκεί, στα νησιά Σολοβκί (δεν ήξεραν τίποτα, βλέπετε!). Αλλωστε, η επιτροπή επιθεώρησε μόνο τις περιοχές κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής του Μούρμανσκ, αλλά και πάλι δεν έκανε καμιά αλλαγή. Θεωρήθηκε σωστό να σταλεί στο νησί – όχι, να ζητηθεί να πάει! – ο μεγάλος προλεταριακός συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι που μόλις είχε επιστρέψει στην προλεταριακή πατρίδα. Η δική του μαρτυρία θα αποτελέσει στο μέλλον την καλύτερη απόδειξη εναντίον αυτής της άθλιας παραχάραξης της αλήθειας που εκπορεύεται από το εξωτερικό.

Οι περιρρέουσες φήμες έφτασαν μέχρι τα νησιά Σολοβκί – σφίχτηκαν οι καρδιές των κρατουμένων, ανησύχησαν οι φρουροί. Θα πρέπει να γνωρίζει κανείς τους κρατούμενους προκειμένου να κατανοήσει τις προσδοκίες τους! Στη φωλιά της αδικίας, της αυθαιρεσίας και της σιωπής έρχεται πετώντας το γεράκι και το πουλί της καταιγίδας! Ο καλύτερος Ρώσος συγγραφέας! Αυτός θα τους δείξει! Αυτός θα τους δώσει ένα μάθημα! Να, ο πατερούλης θα μας υπερασπιστεί! Περίμεναν τον Γκόρκι σχεδόν σαν την γενική αμνηστία! […]

Ο διάσημος συγγραφέας κατέβηκε στην προκυμαία στο Λιμάνι της Ευλογίας. Μαζί τους ήταν η αρραβωνιαστικιά του, φορώντας δερμάτινα ρούχα (μαύρο δερμάτινο καπέλο, δερμάτινο μπουφάν, δερμάτινο παντελόνι και ψηλές στενές δερμάτινες μπότες) – ζωντανό σύμβολο της Γενικής Πολιτικής Διεύθυνσης, η οποία πηγαίνει χέρι με χέρι με την ρωσική λογοτεχνία.

Επισκέφτηκαν το αναμορφωτήριο ανηλίκων. Τι πολιτισμένα! – το κάθε παιδί σε ξεχωριστό κρεβάτι με στρώμα. Ολα στριμώχνονται για να δουν, όλα είναι ευχαριστημένα. Ξαφνικά όμως ένας δεκατετράχρονος λέει: «Ακουσε, Γκόρκι! Ολα όσα βλέπεις είναι ψεύτικα. Θέλεις να μάθεις την αλήθεια; Θέλεις να σου την πω;» Ναι, έγνεψε ο συγγραφέας. Ναι, θέλει να μάθει την αλήθεια. (Αχ, πιτσιρικά, γιατί χάλασες την με τόσους κόπους αποκτηθείσα ευδαιμονία του λογοτέχνη – πατριάρχη; Εχει παλάτι στη Μόσχα, αγροικία έξω από τη Μόσχα…) Εκείνος διέταξε να βγουν έξω όλοι – και τα παιδιά και οι συνοδοί του μέλη της Γενικής Πολιτικής Διεύθυνσης – και τότε ο πιτσιρικάς επί μιάμιση ώρα διηγήθηκε τα πάντα στον σεβάσμιο γέροντα. Ο Γκόρκι βρήκε από το παράπηγμα κλαίγοντας. Του παραχώρησαν μια άμαξα για να πάει να δειπνήσει στο σπίτι του διοικητή του στρατοπέδου. Τα παιδιά τα οδήγησαν πίσω στο παράπηγμα: «Του είπες για τους διοικητές;» – «Του είπα!» – «Για τα κονταρόξυλα του είπες;» – «Του είπα!» – «Για το ότι οι άνθρωποι παίρνουν τη θέση των αλόγων στα κάρα του είπες;» – «Του είπα!» «Για το πώς πέφτουν από τη σκάλα; … Για τα τσουβάλια; … Για το ξενύχτι στην παγωνιά; …» Ολα, όλα, όλα τα είπε ο φιλαλήθης πιτσιρικάς!!!

Δεν γνωρίζουμε ούτε καν ποιο ήταν το όνομά του.

Στις 22 Ιουνίου, μετά τη συζήτηση που είχε με τον πιτσιρικά, ο Γκόρκι σημείωσε τα παρακάτω στο «Βιβλίο εντυπώσεων», που έφτιαξαν γι” αυτή ειδικά την περίπτωση:

«Δεν είμαι σε θέση να διατυπώσω τις εντυπώσεις μου με λίγες λέξεις. Δεν θέλω, αλλά ντρέπομαι κιόλας (!) μην τυχόν και υποπέσω σε κοινότυπα εγκώμια για την αξιοθαύμαστη ενεργητικότητα των ανθρώπων, οι οποίοι αποδείχτηκαν ακάματοι και οξυδερκείς φρουροί της επανάστασης και, συνάμα, είναι εξαιρετικά τολμηροί δημιουργοί του πολιτισμού».

Στις 23 του μηνός ο Γκόρκι αναχώρησε. Λίγο μετά τον απόπλου του ατμόπλοιου εκτέλεσαν τον πιτσιρικά. (Εγκάρδιος! Γνώστης των ανθρώπων! – πώς δεν σκέφτηκε να πάρει τον πιτσιρικά μαζί του;!)». (Απόσπασμα από το Κεφ. 2 «Το Αρχιπέλαγος αναδύεται από τα βάθη της θάλασσας»).

Τι ζητούσε ο Μανώλης Γλέζος στη Μόσχα

«Ο Μανώλης Γλέζος «στη φωτεινή και γεμάτη πάθος ομιλία του διηγήθηκε στους σοβιετικούς συγγραφείς για τους συντρόφους τους που σαπίζουν στις φυλακές της Ελλάδας.

Αντιλαμβάνομαι ότι με την αφήγησή μου σφίχτηκαν οι καρδιές σας. Δεν το έκανα επίτηδες. Θέλω οι καρδιές σας να χτυπούν για εκείνους που σαπίζουν στη φυλακή… Υψώστε τη φωνή σας για την απελευθέρωση των Ελλήνων πατριωτών».

Κι εκείνες οι τετραπέρατες φαλάκρες, φυσικά, τις ύψωσαν! Βλέπετε, στην Ελλάδα σάπιζαν δυο δεκάδες κατάδικοι! Ισως και ο ίδιος ο Μανώλης να μην καταλάβαινε την ξεδιαντροπιά του καλέσματός του, ίσως στην Ελλάδα να μην υπάρχει αυτή η παροιμία:

«Τι στεναχωρεί τους ανθρώπους όταν στο σπίτι κλαίνε με λυγμούς;»

Σε διάφορα σημεία της χώρας μας συναντάμε τέτοια έργα τέχνης: ένα γύψινο φύλακα με ένα σκυλί, που κοιτάζει μπροστά, σα να θέλει να πιάσει κάποιον. Στην Τασκένδη ένα τέτοιο άγαλμα βρίσκεται μπροστά στη σχολή του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων, ενώ στο Ριαζάν είναι το σύμβολο της πόλης, το μοναδικό μνημείο που συναντά κανείς όταν έρχεται από την πλευρά του Μιχαήλοφ. Κι εμείς δεν αναριγούμε από αποστροφή, έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε ως κάτι το φυσιολογικό αυτές τις φιγούρες, που δηλητηριάζουν τα σκυλιά εναντίον των ανθρώπων. Εναντίον μας».

Το έργο του  Σολζενίτσιν  ''ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ και εδώ

The Stormtrooper