Και θα είναι μία βαθιά νύχτα που θα σκορπίζει
σαν αρχόντισσα το φως της,
και οι μελαγχολικές σταγόνες μίας ανοιξιάτικης βροχής
θα σμίγουν ερωτικά στους άδειους τάφους,
με τα αγδίκιωτα φαντάσματα που θα ξεχύνονται
για να πάρουν οργιαστικά την εκδίκηση
Και πάλι θα αποτανθώ νοερά στην πλούσια λαική παράδοση του παρηκμασμένου Ελλαδισμού και ιδίως σε μία εμβληματική μορφή της από το δημοφιλές θέατρο σκιών. Ο Καραγκιόζης είχε βρει προσφυή τρόπο να διασκεδάσει τον φόβο και την αδυναμία του. Επιστράτευσε την ανατολίτικη κουτοπονηριά και πίστεψε ότι θα αντιμετωπίζει τον Πασά με μία συγκεκριμένη τακτική... Ο Πασάς θα με ξυλοφορτώνει, θα με φτύνει, θα με κλωτσάει, όμως κάποια στιγμή θα ιδρώσει, θα του έλθει πυρετός, θα πάθει πνευμονία και θα πεθάνει. Εγώ όμως, έστω και δαρμένος θα επιζήσω...
Αυτή είναι με λίγα λόγια η.. στρατηγική αντιμετωπίσεως των τουρκικών προκλήσεων από τους τσαρλατάνους του πολιτικού κατεστημένου των Αθηνών.
Δεν υπάρχουν λαοί που επιβιώνουν εκτός της ιστορίας, εκτός του μοναδικού και ανεπανάληπτου δικαστηρίου της ανθρωπότητας, της πολύπτυχης αντιπαραθέσεως τους με άλλους λαούς.
Δεν κατεγράφη ουδέποτε το παράδειγμα ενός λαού, ο οποίος επέζησε παγιδευμένος στην σύγχυση της πλαναισθησίας, σύμφωνα με την οποία ο βίος τους αποτελεί δανειοδοτούμενο τουρισμό σε γραφικές παραλίες και όχι συνεχή εμπλοκή στην κονίστρα της μάχης.
Ζούμε την θλιβερή εποχή της τελευταίας πράξεως του δράματος. Έχουμε περάσει στην στερνή φάση της υποθηκεύσεως, του ξεπουλήματος, της εδαφικής συρρικνώσεως και του Ελλαδισμού, μετά τον φρικτό ακρωτηριασμό του Μείζονος Ελληνισμού. Τα ιστορικά χτυπήματα του προηγουμένου αιώνος στην Ιωνία, στον Πόντο, στην Ανατολική Θράκη, στον Ελληνισμό της χερσονήσου του Αίμου, στην Κύπρο, ολοκληρώνονται στις ημέρες μας στο Αιγαίο, στην Θράκη, στην Μακεδονία. Καλοθελητής και υπάκουος σύμμαχος των εχθρών μας και πάλι το διαχρονικό αποικιακό καθεστώς των Αθηνών. Και ο λαός μας, τον οποίο χτυπάνε και κολαφίζουν καθημερινά χωρίς φυσική ηγεσία, χωρίς όραμα και προοπτική απεγκλωβισμού του από τις στυγνές φυλακές του φιλοτομαρισμού, οι οποίες όμως έχουν ορθάνοιχτες πύλες.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Οι εχθροί μας συσσωρεύονται σαν πυκνές νεφέλες ακρίδων, επισκιάζουν τον ορίζοντα και ετοιμάζονται με μεθοδική χαιρεκακία να επιτεθούν.
Λένε ότι μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Και θα προσθέσω, μία εικόνα είναι και ένα σημείο των καιρών..
Στην εικόνα, στον συμβολισμό των διασυρομένων απαχθέντων Ελλήνων Στρατιωτικών αιχμαλώτων, οι οποίοι σέρνονται χαλκοδεμένοι από τον προαιώνιο εχθρό, διακρίνεται ξεκάθαρα η θεαματική διαπόμπευση ενός ξεφτιλισμένου Κράτους [;;;] το οποίο εδώ και καιρό αποτελεί μία χρεοκοπημένη αποικία, ένα μαγαζί με την πινακίδα
''Πωλείται σε τιμή ευκαιρίας''
Όλα εχάθησαν; Θα το κρίνει αδυσώπητα, λίαν συντόμως, ο βάναυσος αλλά και μοναδικός αξεπέραστος νόμος της ζωής. Η μάχη. Όμως, όταν δεν υφίσταται και τυπικά ελεύθερο ελληνικό κράτος, είναι σπαζοκεφαλιά, δυσνόητος γρίφος για δυνατούς παίκτες αν μπορεί να λειτουργήσει και η βασική ένοπλη έκφραση του. Ο στρατός.
Ας μην παίζουμε με τις λέξεις. Να ομιλήσουμε με παρρησία. Ένας στρατιωτικός σε οποιαδήποτε φάση της ιστορίας και σε κάθε λαό εκπαιδεύεται για να σκοτώνει. Όχι ασφαλώς γιατί έχει προσωπικές διαφορές. Οφείλει να το πράξει για να προασπίσει τον ζωτικό χώρο της Φυλής του, του Έθνους του. Αλλιώς υφίσταται την ήττα και την υποδούλωση την δική του και του λαού του. Αυτός είναι ο κόσμος. Αυτή είναι η ιστορία. Αυτό είναι το ανθρώπινο πεπρωμένο.
Γεννάται λοιπόν το κρίσιμο ερώτημα, το οποίο ο μακαρίως καθεύδων λαός μας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κληθεί να απαντήσει εμπράκτως. Ζωντανός ή νεκρός. Μπορεί να δραπετεύσει από τις φρικτές, ορατά και αδιόρατα, ύπουλες λευκές νύχτες της καθημερινής του σκλαβιάς, υποθήκευσης και ταπείνωσης; Μπορεί να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη προοπτική μεταβάσεως του στα λευκά κελιά της τουρκικής αρπακτικότητας;
Οι Έλληνες Στρατιωτικοί απαχθέντες αιχμάλωτοι, οι πρώτοι μετά την φονική λεία του Αττίλα από το 1974, οι Έλληνες αιχμάλωτοι που διαπομπεύονται αλυσοδεμένοι από τον προαιώνιο εχθρό, προδομένοι για άλλη μία φορά από το άθλιο κατεστημένο των κομπιναδόρων των Αθηνών, αυτά τα Ελληνόπουλα, είμαστε εμείς, είναι ο φίλος μας, ο αδελφός μας, ο πατέρας μας. Είναι το ματωμένο χακί των προγόνων μας, οι νεκροί και οι αγέννητοι της φυλής μας, η τιμημένη στολή παραλλαγής. Είναι το Εθνικό μας Σύμβολο. Είναι ένα ψυχολογικό προανάκρουσμα για τους επόμενους αιχμαλώτους... Για όλους μας. Εκτός εάν...
Απόστολος Λαγός
The Stormtrooper
