Παρίσι,
6 Φεβρουαρίου 1945, φρούριο Montrouge, ώρα 9.38 το πρωί. Το "Ζήτω η
Γαλλία" λες και το μεταφέρει η ριπή που το ακολουθεί, παντού. Το σώμα
του μεγάλου εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και συντάκτη της εφημερίδας Είμαι παντού, Ρομπέρ
Μπραζιγιάκ, κείτεται στο χώμα. Είχε καταδικαστεί γιατί "τα άρθρα του
ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Πορεύτηκε περήφανος προς
τον θάνατο και παρέμεινε πιστός. Μέχρι το τέλος. Οι σφαίρες της
γαλλικής δημοκρατίας δεν σκότωσαν ούτε το έργο ούτε το πνεύμα του. Είναι
παντού.
Παρίσι,
έντεκα χρόνια πριν από τη δολοφονία του Μπραζιγιάκ: 6 Φεβρουαρίου 1934.
Χιλιάδες κόσμου από κάθε γωνιά της πόλης κατευθύνονται προς τη γαλλική
Βουλή σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση με βασικά συνθήματα: "Κάτω οι
εβραίοι!", "Κάτω η Βουλή!", "΄Κάτω οι κλέφτες!". Θέλουν να καταλάβουν το
κοινοβούλιο. Δυστυχώς δεν έχουν οργανωθεί σωστά και, επίσης, οι
εθνικιστές αρχηγοί απουσιάζουν, υπάρχει μόνο ο αγνός και επαναστατημένος
κόσμος. Η αστυνομία πυροβολεί. 22 νεκροί και ο Έλληνας Cambo Costa
μέλος της Action Française ανάμεσά τους. Ο Μπραζιγιάκ (που συμμετείχε)
τη χαρακτήρισε "υπέροχη εξέγερση" που γέννησε "την ελπίδα για εθνική
επανάσταση". Ο Λυσιέν Ρεμπατέ είπε ότι "το όνομα των νεκρών έχει
γραφτεί στη χρυσή βίβλο της Επανάστασής μας" και ότι οι νεκροί όπως κι
εκείνοι στο τραγούδι του Χορστ Βέσσελ είναι "οι σύντροφοί μας που με το
πνεύμα τους προχωρούν μαζί μας".
Το
χέρι που όπλισε αυτούς που σκότωσαν τον Μπραζιγιάκ και αυτούς που
σκότωσαν τους μαχητές του 1934 ήταν το ίδιο, γιατί ο εχθρός ενάντια στον
οποίο πολέμησαν ήταν ο ίδιος. Είναι ο ίδιος αιώνιος εχθρός.
Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση
The Stormtrooper
