του Σωτήρη Αντωνακόπουλου
Στο μαύρο εξώφυλλο ένιωσα αμέσως να με καταλαμβάνει το σκοτάδι του θανάτου, η θλίψη και η απελπισία που νιώθει κάποιος μετά από μια καταστροφή. Ήταν έντονη επίσης η μοναχικότητα και η σοβαρότητα. Επάνω στο μαύρο χρώμα αποτυπωμένη σε λευκό, η μορφή της απόλυτης πίστης και αφοσίωσης στον Ιερό Σκοπό. Στο λευκό για να μην σβήσει ποτέ η αθωότητα, η αλήθεια και εκείνο το αιώνιο χαμόγελο απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δίπλα δύο λέξεις σε κόκκινο κι αμέσως ένιωσα την επαναστατική διάθεση, το πάθος καθώς και την ορμή της γραφής του συγγραφέα. Είναι τα πρώτα συναισθήματα που γεννήθηκαν μόλις έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα''.
Γύρισα το εξώφυλλο και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο. Αμέσως ένα ερώτημα άρχισε να βασανίζει το μυαλό μου: Πόσο εύκολο μπορεί να είναι σήμερα, στην εποχή της απόλυτης σήψης και της παρακμής, σ'αυτόν τον κόσμο που η ύλη και ο μηδενισμός συνθέτουν τη μίζερη καθημερινή πραγματικότητα, να μπορεί κάποιος να νιώσει το πολεμικό πνεύμα, τη φυλετική ψυχή και την ανθρώπινη θυσία; Να ''γνωρίσει'' δηλαδή τον Robert Brasillach; Μέσα από τον πρόλογο του βιβλίου μού λύθηκε η απορία. Ο άνθρωπος που θα γνωρίσει τον εαυτό του, ο άνθρωπος που κοιτάζει την αλήθεια κατάματα, ο άνθρωπος που έχει πίστη για ένα σκοπό, ο άνθρωπος που παλεύει για κάτι ιερό θα είναι αυτός που έχει την τιμή να ''γνωρίσει'' τον Robert Brasillach.
Ο πρόλογος τελείωσε και ακολουθούν τα πολιτικά άρθρα. Από το ''εβραϊκό ζήτημα'' μέχρι το ''είδα τους τάφους του Κατύν'' η αρμονική ακολουθία τους θυμίζει στρατιωτική παράταξη έτοιμη να παρελάσει μετά από μια μεγάλη μάχη και μια σημαντική νίκη. Με την αίσθηση αυτή άρχισα να καταλαβαίνω τον πρόεδρο του δικαστηρίου που παρομοίασε τα άρθρα πιο επικίνδυνα κι από ένα τάγμα της Βέρμαχτ. Εβδομήντα ένα χρόνια μετά έχουμε την ευκαιρία σ' αυτό το βιβλίο να τα διαβάσουμε και να καταλάβουμε για ποιον λόγο προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Eθνικοσοσιαλισμό, να σκοτώσουν την αλήθεια, να σκοτώσουν τον Robert Brasillach.
Διαβάζοντας πλέον τα παραρτήματα Α' και Β' του βιβλίου έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια. Ξαφνικά κατάλαβα εκείνη την στιγμή ότι ο Robert Brasillach έπαψε να είναι απλά ένα σημαντικό πρόσωπο. Μεταμορφώθηκε σε μια ιδέα διάχυτη στον χρόνο της ιστορίας. Ο Robert Brasillach δεν πέθανε σ'εκείνο τον πάσσαλο στις 9.38 στις 6 Φεβρουαρίου 1945. Είχε πεθάνει πολλές φορές πιστός στο όραμά του. Πέθανε δίπλα στον Αντρέ Σενιέ σε μια γκιλοτίνα στη Γαλλική επανάσταση, είναι νεκρός σ' ένα δρόμο στο Παρίσι από σφαίρες στην αντιδημοκρατική εξέγερση του 1934, είναι νεκρός από τους κόκκινους και την αντίδραση στο Βερολίνο, είναι νεκρός εθελοντής στο Ανατολικό Μέτωπο...
Κλείνοντας το βιβλίο χάθηκαν και οι σκιές. Εκείνες οι σκιές που σκόπιμα υπάρχουν για να παραπλανούν την αλήθεια. Η οπτική είναι πλέον καθαρή γιατί έχουμε ανέβει ακόμα πιο ψηλά... Στο φως. Το σπήλαιο είναι πολύ μικρό να μας χωρέσει. Δώσαμε όρκο στον Ήλιο πως θα ξαναγυρίσουμε, φέρνοντας μαζί μας κι άλλες ψυχές να δουν το φως, να δουν τον Ήλιο που τόσο λάτρεψε ο Robert Brasillach.
The Stormtrooper
