Του Heinrich Himmler
Ο Εβραίος, που πριν ήταν
εξορισμένος στα γκέττο, είχε ‒και στη Γερμανία‒ οριστικά αποκτήσει, μετά την
επανάσταση του 1848, λόγω του ''ανθρωπισμού" που τόσο επαινείτο, απόλυτη
ισότητα. Εδώ βρήκε μια καινούργια σφαίρα δραστηριοτήτων για τις μόνιμες επιδιώξεις
του για κυριαρχία. Μέσω της οικονομικής του δύναμης εξασφάλισε την είσοδό του
στους κύκλους των επιχειρηματιών, έγινε μέτοχος και, με αυτόν τον τρόπο, αύξησε
την επιρροή του στο οικονομικό πεδίο. Η επιδέξια διείσδυσή του στους κύκλους
της αριστοκρατίας και της "υψηλής κοινωνίας", μέσω του γάμου, τον βοήθησε
στον δρόμο του και, πρώτα, στην είσοδό του στην πολιτική και, αργότερα, στο να
αποκτήσει επιρροή σ’ αυτήν.
Έτσι, για παράδειγμα, ήδη το 1870 ο
πρόεδρος του Ράιχσταγκ της Βορειογερμανικής Ενώσεως (Norddeutscher Bund) ήταν ο Εβραίος Δρ
Έντουαρντ Σίμσον (Dr. Eduard Simson). Hγείτο της απεσταλμένης στις Βερσαλλίες
αντιπροσωπείας, η οποία, στο όνομα του γερμανικού έθνους, θα ζητούσε από τον
Βασιλιά της Πρωσίας Γουλιέλμο να αποδεχθεί να στεφθεί Κάιζερ. Τόσο μακριά είχε
φτάσει ήδη τότε:
Ένας Εβραίος προσέφερε, στο όνομα του γερμανικού λαού, το στέμμα του
Κάιζερ στον Βασιλιά.
Αναγνωρίζει κανείς σ’ αυτό το παράδειγμα, τον
σφετερισμό και την θέση εξουσίας του εβραϊσμού στην γερμανική πολιτική. 'Eχει έναν ξεκάθαρο στόχο: να
κάνει σιγά σιγά τον γερμανικό λαό να δεχτεί την αξίωση του εβραϊσμού για
εξουσία ως κάτι μη αναστρέψιμο και ως κάτι αυτονόητο. Από την άλλη, η
υποδαύλιση των ενδογερμανικών αντιθέσεων, που ήδη υπήρχαν, υποστήριζε τους
στόχους του εβραϊσμού. Έτσι, ο Εβραίος, μέσω του μαρξισμού ‒ο οποίος τελικά
ακολουθούσε απόλυτα τις από εκείνον καθορισμένες ιδέες και σκέψεις‒ ξεσήκωνε
τους εργάτες εναντίον των αστών, τους Γερμανούς εναντίον των Γερμανών, χωρίς
αυτοί να μπορούν να τον αναγνωρίσουν ως τον πραγματικό υποκινητή και
αρχισυνωμότη. Ο Βίσμαρκ ήταν απολύτως συνειδητοποιημένος για τον κίνδυνο της
μαχόμενης σοσιαλδημοκρατίας και είχε προσπαθήσει μέσω ειδικών νόμων να την περιορίσει.
Οι αδύναμοι διάδοχοί του, ωστόσο, λόγω της φιλελεύθερης αντίληψης τους περί
ελευθερίας, άνοιξαν ξανά τις πύλες της σοσιαλδημοκρατίας. Έτσι, ο αριθμός των
ψήφων του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος αυξήθηκε το 1912 ήδη σε 4 εκατομμύρια και
απέκτησε 112 έδρες στο Ράιχσταγκ.
Από το βιβλίο της κεντρικής υπηρεσίας των SS: Der Weg der NSDAP
The Stormtrooper
